Αναγεννησιακή παραβολή για μεσαιωνικούς καιρούς, φιλοσοφική παρωδία για την Κοινωνία τής Αφθονίας, καυστική κριτική για την άθεη / αντιπνευματική κυριαρχία τής Επιστήμης έναντι τής μαγικής σκέψης.

Ο παλαιού τύπου ιδεαλιστικός σοσιαλισμός, ο βουδισμός, ο χριστιανισμός συνυπάρχουν εδώ με τον Μαρκήσιο ντε Σαντ, με τον Ζενέ, με τους μύθους περί «Δράκουλα των Καρπαθίων».

Ο Μπαλζάκ, ο Δάντης, ο Ντοστογιέφσκι, ο Παπαδιαμάντης, ο Μαγιακόσφκι, ο «Μαρά-Σαντ» δίνουν το παρών εδώ στο πιο επαναστατικό έργο που έχει γυριστεί για την Έβδομη Τέχνη τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια.

Βαθιά φιλοσοφημένος ο καλλιτέχνες απλώνει τα πλοκάμια του στο Συλλογικό Ασυνείδητο και ανασύρει διαμάντια λερωμένα με σκουριά, λάσπη κι απολιθωμένα κοχύλια. Όλα ένας χαλασμός, άθυρμα, σωρός εντέχνως διευθετημένος έτσι ώστε να παρωδεί κάθε κατεστημένη αισθητική, κάθε στερεότυπο, κάθε προκατάληψη… Σεισμική δόνηση στα θεμέλια τού Δυτικού Πολιτισμού, αλλά και πλήρως απαξιωτικός απέναντι σε ασιατικού τύπου θεοκρατικές αντιλήψεις.

Το νεοφιλελεύθερο ιδανικό τής ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗΣ κυριαρχεί εδώ με ανατριχιαστικό, βαμπιρικό, ελευθέριο, ανατρεπτικό, αναρχικό τρόπο.

Τα πάντα υπέρ τής Ελευθερίας, τής ελεύθερης βούλησης τού ανθρώπου να διαθέτει τον εαυτό του και το σώμα του όπως θέλει, αποδρώντας από κάθε φυλακή, ακυρώνοντας κάθε κοινωνική σύμβαση…

Φυσικά, υπάρχουν πολλά επίπεδα ειρωνείας, προσιτά και προσβάσιμα μόνον στον υπέρ-επαρκή αναγνώστη / θεατή. Οι άλλοι / οι άλλες / τα άλλα θα νομίζουν πως βλέπουν ξαναζωντανεμένον τον Μαρκήσιο ντε Σαντ και άλλες ρηξικέλευθες αυτοκτονικές υπάρξεις.

Θα έλεγα πως πρόκειται για έναν αυτοκαταστροφικό «ολικό καλλιτέχνη» που θα ξεμείνει από παραγωγούς και οικονομική στήριξη, εάν δεν ήταν εκείνα τα φουτουριστικά, μετατεχνολογικά εφέ, εάν δεν υπήρχε εκείνη η αβάσταχτη ελαφρότητα τού Φασμπίντερ στον πολύχρωμο «Καβγατζή της Δρέσδης».

Θα δούμε τα ανακλαστικά της διεθνούς κοινωνίας, του μη υποψιασμένου κοινού, εκείνου που ακολουθεί ως εσμός τον θεσμό των βραβείων. Θα δούμε τις αντιδράσεις των πολιτικώς αγωνιούντων, τα φασιστικά ανακλαστικά, που θα νιώσουν (ίσως) ότι απειλούνται από ετούτη την ανελέητη σάτιρα.

Θα δούμε…

Ο Χρόνος είναι το μοναδικό κριτήριο για την επιβίωση, για την αντοχή, για την στατική επάρκεια των έργων Τέχνης. Αλλιώς… ο Πύργος τής Βαβέλ είναι πάντα θεαματικός, όμως η κατάρρευσή του κρατάει λίγο.

Το εντελέστερο σχόλιο για την Κρίση τού Δυτικού Πολιτισμού. Προοιωνίζει ήπια καινούργιες μορφές Φασισμού (ενδεχομένως και τεχνολογικού / επιστημονικού) που θα απειλήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα τού Ανθρώπου στην ευτυχία, στην αυτοδιάθεση, στην Ελευθερία… Όσο για την Ισότητα και για την Δικαιοσύνη, την Αδελφοσύνη όλων των έλλογων όντων… όλα ετούτα τίθενται υπό σοβαράν αμφισβήτησιν εδώ και τώρα…

Η πλέον αμφιλεγόμενη, πλούσια σε συμβολισμούς, πολυδιαφημισμένη ταινία «καθολικής αποδοχής» (των κριτικών, των ειδημόνων, των εμπειροτεχνών)….

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός

INFO:

https://www.athinorama.gr/cinema/movie/poor_things-10080313/

Poor Things

2023

Έγχρ.

Διάρκεια: 141′

 4,5

Δραματική

Ιρλανδο-αγγλο-αμερικανική

Στη Γλασκόβη της βικτωριανής περιόδου, μια γυναίκα αυτοκτονεί μονάχα για να βρει τον εαυτό της ξανά ζωντανό, χάρη σε έναν ιδιότροπο γιατρό, ο οποίος την επαναφέρει. Ωστόσο πλέον δεν θυμάται το παραμικρό, έτσι ο επιστήμονας τη θέτει υπό την προστασία του, αγνοώντας πως εμπόδιο στα σχέδιά του πρόκειται να μπουν ο νεαρός βοηθός του, ένας ερωτύλος δικηγόρος, αλλά και η βούληση της ίδιας της Μπέλα.

Σκηνοθεσία:

Γιώργος Λάνθιμος

Με τους:

Έμα Στόουν

Μαρκ Ράφαλο

Γουίλεμ Νταφόε

Ράμι Γιούσεφ