Ο αείμνηστος Βασίλης Βασιλικός έλεγε πως οι λογοτεχνίζοντες αντί να πάνε στον ψυχαναλυτή (ή στον εξομολόγο, ή στη …γιαγιά τους, λέω εγώ) καταφεύγουν σε τυπογράφους και ταλαιπωρούν τους βιβλιοδέτες!!!
Φαίνεται όμως πως μία γενιά μετά η νόσος ταύτη μετακόμισε και σε περιφερειακά off-Broadway θέατρα, τα οποία βεβαίως υποστηρίζω ως αντισυστημικός κι φιλέρευνος κριτικός, όμως η συμπεριληπτική ανεκτικότητα έχει και τα όριά της…
Η δραματοθεραπεία είναι μια ενδεδειγμένη προ πολλού μέθοδος και η συλλογικότητα επιτρέπει – στο πλαίσιο τής θεατρικής συνθήκης – να αυτοψυχαναλυθεί δημόσια τόσον ο/η συγγραφέας και δευτερευόντως οι λοιποί συντελεστές μίας θεατρικής παραγωγής.
Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να υποπέσουμε στο ατόπημα τής ολισθηρής αυτοαναφορικότητας και στον επιλεκτικό ναρκισσισμό (για να μην πω ατομοκεντρικό ε-αυτισμό – και διαλέγω προσεκτικότατα τις λέξεις ελπίζοντας ότι συνεισφέρω στον διάλογο για το Κοινό Καλό κι Αγαθό)…είναι μακρύς και κατωφερής ο δρόμος.
Η σάτιρα των τηλεοπτικών «εύπεπτων» θεαμάτων είναι άλλοτε πετυχημένη κι άλλοτε όχι [το έχω ήδη επισημάνει σε άλλα μου κριτικά σημειώματα] ενδέχεται όμως να είναι κατώτερη από αισθητικής πλευράς του σατιριζόμενου κωμωδού [και ο νοών …ανοήτω].
Η κοινωνική κριτική αφ’ ετέρου είναι ένα επίσης ολισθηρό μονοπάτι, δεδομένου ότι εάν δεν είναι εμπεριστατωμένη, δεν έχει προηγηθεί τού παραστασιακού γεγονότος ενδελεχής έρευνα κινδυνεύει να πλήξει τον επαρκή θεατή με κοινοτοπίες παντός είδους.
Με άλλα λόγια, έπληξα δεόντως με αυτό το θέαμα-ακρόαμα που λειτουργούσε μάλλον ως παιδική παράσταση (χωρίς να προειδοποιείται το κοινό περί τούτου).
Το αποκορύφωμα;;;; Πήγαμε να βγούμε Το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2025 και Η ΈΞΟΔΟΣ ΉΤΑΝ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΗ ΠΟΛΛΑ ΛΕΠΤΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΎΣΤΑΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ.
Και ερωτώ ως διπλωματούχος μηχανολόγος μηχανικός τού Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΘΗΤΙΚΟΥ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ την κείμενη Νομοθεσία για τους χώρους συναθροίσεως κοινού και το ισχύον Πυροσβεστικό Διάταγμα; Δεν μπορεί εν μέσω σεισμών να εγκλωβιζόμαστε σαν τα ποντίκια εκόντες-άκοντες στο όνομα …τίνος; Στην ευγενική διαμαρτυρία μου, κάποιος άγνωστος μού συνέστησε «να ηρεμήσω». «Ήρεμος είμαι», τού απήντησα ευθαρσώς, «αλλά θέλω να πάω σπίτι μου και να ξεχάσω πως έχασα τοιούτως πως το κυριακάτικο βράδυ μου». Και μετά σού λένε πως «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»!!! Σε όλες τις χώρες, εκτός από την χώρα «της φαιδράς πορτοκαλέας»; Απορία ψάλτου …βηξ.
Δείτε αυτή την παράσταση. Μην την χάσετε. Συμπαθητικά τα παιδιά. Διασκεδαστικό το θέαμα. Μπορεί η νέα γενιά να δει αντανακλάσεις τού μετανεωτερικού εαυτού της.
Συντελεστές:
Σύλληψη – δραματουργία: Θίασος Αντάμα.
Σκηνοθεσία: Κίρκη Καραλή.
Ερμηνεύουν: Δανάη Αλυσανδράτου, Ελίνα Καπετάνου, Ειρήνη Λιγάτου, Βιβή Τάγαρη.
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Καούκη.
Επιμέλεια κίνησης: Κατερίνα Καϊμά.
Σχεδιασμός σκηνικών: Βίκυ Πάντζιου.
Κατασκευή σκηνικών: Δημήτρης Καπετάνος.
Φωτογραφίες: Κατερίνα Αρβανίτη.
Trailer: Γιάννης Gizmo Μπερερής.
Graphic Design: Αριάδνη Μιχαηλάρη.
Επικοινωνία: Κατερίνα Τριχιά.
Σίγουρα, πριν περάσουμε οριστικά στον μετά-άνθρωπο, η δημόσια εξομολόγηση να είναι μια προαπαιτούμενη φάση, δεν ξέρω. Γνωρίζω όμως καλώς την ρήση τού Αριστοτέλη πως «Ηθική και Αισθητική είναι ένα και το αυτό».
Συγχαρητήρια παιδιά, αλλά αφήστε στον ανυποψίαστο θεατή την ελεύθερη επιλογή να σας …εγκαταλείψει!!!!!! Σκληρό δεν λέω, απαραίτητο όμως όταν εκτίθεστε σκηνικώ τω τρόπω…
ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. ΜΗΝ ΤΗΝ ΧΑΣΕΤΕ. ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ… ΣΕ ΑΝΟΙΚΤΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΟΣ. Η αντίρρηση-επιφύλαξη επίσης. Μόνον μέσα από την καθημερινή εξάσκηση τού Κριτικού Λόγου θα πάψουμε να είμαστε παθητικοί άβουλοι θεατές-καταναλωτές…
Γιατί υπάρχουν παντού και πάντα – σε όλους τους χώρους – προνομιούχοι και μη…
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός.
