«Για τα παιδιά με τα όμορφα δάση που έφυγαν μέσα στη νύχτα, σαν μυθιστόρημα».

«Μπροστά μου απλώνεται μια ήπια, ενάρετη

Νύχτα πουδραρισμένη με φεγγαρόφωτο

Κουράστηκα να περπατώ στο δάσος

Πότε επιτέλους θα δω μια όμορφη χώρα

Όμορφα να χαίρομαι και όχι να καίγεται

Στον αέρα οσμή καμένου πεύκου

Αυτά τα μάτια κουράστηκαν να βλέπουνε τα δέντρα

Που σπαταλήσαμε τα χρόνια της ζωής μας;

Που΄ ναι τα μαύρα ρούχα μας να ντύσουμε τα δέντρα;

Πότε θα ξαποστάσουνε τα δάση;

Τούτα τα δάση που δεν μπορείς να τα ξεφύγεις

Πόσες φορές σε λίκνισαν στην ομορφιά τους

Τούτα τα κορμιά που τραγουδούσαν του

Φθινοπώρου τις πνοές σε τρόπο μεσογειακό».

Κουράστηκα να περπατώ στο δάσος, με αυτό το συνθηματικό, επαναλαμβανόμενο μοτίβο προσπάθησε ο ποιητής να χαρτογραφήσει τ΄ αποτυπώματα που άφησε πίσω της η οικονομική κρίση, η πανδημία, η κλιματική αλλαγή, οι πόλεμοι, αλλά και να καταγραφούν τα τραύματα, τόσο τα προσωπικά όσο και τα συλλογικά, σε μια ποιητική σύνθεση με μία ενότητα ύφους. Το ποίημα είναι θορυβώδες αφού κάθε φωνή-την οποία κανείς δεν μπορεί να καταπνίξει-είναι μια περσόνα (το δάσος, η βροχή, το ελάφι, η θάλασσα, η χελώνα, οι φωνές των παιδιών που δεν γύρισαν στα σπίτια τους) που ανεβαίνει στη σκηνή για να μιλήσει για τον προσωπικό αγώνα επιβίωσης, κατακερματισμένα, αποσπασματικά, σαν να έχει σπάσει το λυρικό συναίσθημα και έχει απομείνει μόνο η φωνή. Κάποιες από τις φωνές αυτές ενδέχεται να είναι ανθεκτικές και ο χρόνος δεν μπορεί να κάνει πως δεν τις ακούει.

Ίσως να είναι ένα ερωτικό γράμμα σε μια γυναίκα, ή στη Γη που μας φιλοξενεί. Η οπτική διαστέλλεται για να μπορεί να συμπεριλάβει τις μέρες ενός μοναχικού επιβάτη σ΄ ένα μισοκαμένο δάσος, δηλώνοντας πως ο επιβάτης αυτής της Γης κουράστηκε, αυτή η αγρύπνια τον έχει εξαντλήσει, όπως και αυτή η χώρα μικραίνει.

«Κουράστηκα να περπατώ σ΄ αυτήν τη χώρα

Η απώλεια είναι το μόνο πράγμα που δεν ανατρέπεται

Λέει ο Γιάννης Χουβαρδάς κι έχει δίκιο, κοιμήσου, φίλε μου

Η ευτυχία σου θα΄ ναι μια στιγμή χωρίς αντιφάσεις

Όπως τα ίχνη που άφησε η ομορφιά περνώντας από μέσα σου

Όπως τα ποιήματα περνώντας από μέσα μας αφήνουν

Μια οικουμενική ματιά, ίχνη ομορφιάς

Στοχαστικά βλέμματα, σκοτεινά παράθυρα

Που ψάχνουν το φως και αυτό κάνει τη διαφορά

Άλλωστε αυτό το μακρύ βλέμμα των λέξεων

Δεν είναι αυτό το κάτι παραπάνω απ’ όσα βλέπουμε;»

«Πεθαίνω σαν χώρα…»

Ο Βασίλης Πης με το ποίημά του ανοίγει πνευματικούς δρόμους,

ξεκλειδώνει τα απόκρυφα της συνείδησης, παράγει ερωτήματα, προσκαλώντας

σε ένα παιχνίδι ρόλων που σε ξεβολεύει από τη θέση του αναγνώστη, δίνοντας

ρόλο συνδημιουργού στο ξεδίπλωμα φυσιολατρικών, στοχαστικών και υπαρξιακών αναζητήσεων.

Η ποίηση του Βασίλη Πη, αποκτά χρώμα, γίνεται εικόνα και τρέπεται σε απόσταγμα κι ο λόγος είναι το πρόσχημα για να γίνει το όχημα, που επιτίθεται στην αδιαφορία, την αλαζονεία, την αμάθεια, την απώλεια, την απελπισία, την πανδημία, τον πόλεμο, τα τραύματα, τόσο τα προσωπικά όσο και τα συλλογικά και την κλιματική αλλαγή.

Ένα πολύπλευρο βιβλίο που παρουσιάζει, με προσιτό ύφος, αισθητική απλότητα,

εσωτερικό ρυθμό και μέτρο και φυσιολατρική πληρότητα, την αξία του δάσους και της Γης, τη ζωή, και την ομορφιά της ποίησης.

Ένα βιβλίο που απευθύνεται σε ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό, χρήσιμο

εργαλείο συμπυκνωμένης γνώσης, με τρόπο οικουμενικό και διαχρονικό, σύνθετο

και συνάμα απλό.

Διαβάστε το.

Ο Βασίλης Ν. Πης γεννήθηκε στην Κω το 1963. Μετά τις ημιτελείς σπουδές του στην Ιταλία, επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάζεται στον Δήμο της Κω. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, στη γαλλική L’ Humanité, στην εφημερίδα Νέον Φως της ελληνικής κοινότητας Καΐρου, στην Εφημερίδα των Συντακτών, στα λογοτεχνικά περιοδικά Περίπλους, Έκφραση Λόγου και Τέχνης, Νησίδες, καθώς και στα ηλεκτρονικά περιοδικά Χάρτης, Ποιείν, Fractal, Staxtes και Lifo. «Το Θέατρο δημοκρατίας » είναι η όγδοη ποιητική συλλογή του.