Έχουν γίνει οι μέρες μου ένα μαρτύριο. Οι ειδήσεις, όπου κι αν τις δω, γεμίζουν τα μάτια μου ερείπια, παιδιά κομματιασμένα, παιδιά που θυμίζουν τους προγόνους μου στη μεγάλη πείνα του ’41 – ’42 με τυμπανιασμένες κοιλιές και σκελετωμένα κορμιά, ανθρώπους με την απόγνωση στα μάτια που φαίνεται να περιμένουν κάτι που ολοένα ξεμακραίνει… Νιώθω ότι το κεφάλι μου θα εκραγεί, ότι τα μάτια μου θα τρέξουν αίμα, όπως αυτό που βλέπω στις εικόνες.
Την ίδια ώρα άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο διαμαρτύρονται για το κακό που συμβαίνει στη Γάζα και ζητάνε άμεση κατάπαυση του πυρός και κυρίως να μεταφερθούν είδη πρώτης ανάγκης στην περιοχή, φάρμακα, φαγητό και ό,τι άλλο είναι αναγκαίο αυτή τη στιγμή. Βεβαίως η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Μάλιστα διάβαζα σήμερα ότι Ισραηλινός αξιωματούχος δήλωνε με περισσή υπερηφάνεια ότι αυτός υπερθεματίζει λέγοντας  στον Νετανιάχου πως δεν χρειάζονται τρόφιμα οι Παλαιστίνιοι, αλλά μια σφαίρα στο κεφάλι! Αυτή είναι η πολιτική του Ισραήλ για τους αμάχους. Γιατί εμάς οι άμαχοι, τα παιδιά και οι γυναίκες, οι γέροντες και οι ανήμποροι μας νοιάζουν. Όχι οι τρομοκράτες της Χαμάς που τους γέννησε βέβαια το κράτος του Ισραήλ με την πολιτική του απέναντι στους Παλαιστίνιους, τους οποίους εδώ και δεκαετίες παλεύει να διώξει από τα εδάφη τους και να τους εξοντώσει. Ειδικά σ’ αυτή τη φάση του πολέμου ο στόχος είναι να τους εξαφανίσει.
Όταν χτυπάς παιδιά, όταν σκοτώνεις παιδιά εσκεμμένα τότε δεν πολεμάς μια τρομοκρατική οργάνωση αλλά στόχος σου είναι να εξοντώσεις, να εξαφανίσεις έναν λαό. Αυτό βέβαια δεν είναι καινούργιο ως προς την τακτική του Ισραήλ. Ακόμη κι όταν δεν υπήρχε η Χαμάς, την εποχή της πρώτης Ιντιφάντα, οι Ισραηλινοί συνήθιζαν να πετάνε κουκλάκια στους μικρούς Παλαιστίνιους τα οποία, μόλις τα έπιαναν στα χέρια τους εκρήγνυνταν και τα διαμέλιζαν.  Δεν φταίει, λοιπόν, η Χαμάς για το μίσος των Σιωνιστών Εβραίων για τους Παλαιστινίους.
Την ίδια στιγμή που ο πόλεμος ισοπεδώνει κάθε ανθρώπινη αξία στη Γάζα υπάρχουν κι αυτοί που υποστηρίζουν φανατικά το Ισραήλ. Και δεν μιλώ για τις Κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις κάνουν τη δουλειά τους και ο λαός τη δική του, όπως είχε πει κι ο Μίκης Θεοδωράκης όταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία από τις Νατοϊκές δυνάμεις. Οι κυβερνήσεις μπορεί να έχουν συμφέροντα να υποστηρίξουν τα οποία επιβάλλουν συγκρατημένες αντιδράσεις. Ο λαός όμως; Πώς μπορεί ένας λαός που έχει περάσει από πόλεμο να υποστηρίζει τη σφαγή; Δεν είναι δυνατόν να ωρύονται άνθρωποι υπέρ των ισραηλινών επιχειρήσεων στη Γάζα και να αδιαφορούν για τα όσα τεκταίνονται εκεί. Σε πιάνει τρόμος για το είδος των ανθρώπων που δεν συγκινούνται μπρος στην εικόνα των πεινασμένων ή των σκοτωμένων παιδιών.
Αλλόκοτο είναι και να βλέπεις καλλιτέχνες, υποτίθεται ανθρώπους ευαίσθητους και καλλιεργημένους, να είναι αποφασισμένοι εν ώρα πολέμου και μάλιστα εν ώρα γενοκτόνου πολέμου, να μεταβούν στο Ισραήλ για να τραγουδήσουν σε φεστιβάλ λόγω του στενού πολιτιστικού συνδέσμου με το Ισραήλ. Μένω άφωνη μπροστά στην απάθεια. Έχω την αίσθηση ότι η επικαιρότητα τους αφήνει παντελώς αδιάφορους. Δεν ξέρω, νομίζω πως στη Γάζα επαναλαμβάνεται κάτι αντίστοιχο με την Μικρά Ασία την περίοδο 1914 – 1922 κι αυτό με συγκλονίζει ακόμη περισσότερο. Νιώθω πως η Γάζα είναι η βασανισμένη αδερφή μου που στρέφει παντού το βλέμμα της λαχταρώντας βοήθεια. Ικετεύει, σπαράζει και μένει με το χέρι ανοιχτό. Δεν με νοιάζει το θρήσκευμα ή η φυλή, άλλωστε ο Θεός μου μου άφησε εντολή να αγαπώ τον πλησίον μου, να αγαπώ τον Άλλον άνθρωπο. Να παλεύω για την ειρήνη. Ξέρω πως τα λόγια αυτά εδώ είναι ένας αόρατος κόκκος άμμου μπροστά σ’ αυτό που συντελείται μα άμα δεν τα γράψω δεν θα το αντέξει το μέσα μου. Δεν έχει ο πόλεμος τακτ μόνο τακτική εξόντωσης και ισοπέδωσης.
Το περιγράφει πρώτος ο Όμηρος στην Ιλιάδα όταν οι Αχαιοί μπαίνουν στην Τροία. Καταστρέφουν τα πάντα, φτάνουν στην ύβρι, σφάζουν, βιάζουν. Σπαρακτική σκηνή… ο Αστυάνακτας, ο γιος του Έκτορα, τον οποίο γκρέμισε ο Οδυσσέας πάνω από τα τείχη της Τροίας για να μη μεγαλώσει και ζητήσει εκδίκηση… Έπρεπε να ξεριζωθεί η γενιά. Να μη μείνει κανένας πίσω. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ αυτή τη μαύρη ώρα. Παλεύουν να ξεριζώσουν τη γενιά. Να μη μείνει κανένας πίσω. Ποιοι; Αυτοί που βίωσαν τον θάνατο και το κυνήγι της εξόντωσης, αυτοί γίνονται τώρα οι σκληρότεροι θύτες…
Ας στρέψουμε τα μάτια στη Γάζα κι ας προσευχόμαστε να τελειώσει αυτό το κακό.