Των παιδιών…
Αυτό, αυτό με τις πρώτες πρωινές ειδήσεις
Που αραδιάζουν πτώματα παιδιών
ονείρων και σαπισμένων θριάμβων
είναι που δεν χωράει πια στο μυαλό
Κοιτάζω στο κενό προσδοκώντας
κάτι απ’ τη λήθη των χειμώνων
μα είναι Άνοιξη, Καλοκαίρι πες
και όλα οργιάζουν σαν σε χορό Μαινάδων
– μανάδων ουρλιαχτά και πένθιμο τραγούδι –
την ώρα που ξεσκίζονται οι λόγιοι κι οι πολιτικοί άνδρες
με όπλα που ξερνάνε φωτιά και λόγια
γεμάτα μίσος
Τραβάω απ’το χέρι το χορό του Ζαλόγγου
στα υψίπεδα της Ιερουσαλήμ
Ψέλνει ο Δαυίδ ύμνους στον Θεό που δακρύζει
κι αναρωτιέται πόσες φορές ακόμα
πρέπει να σταυρωθεί γι’ αυτόν τον κόσμο…
Τα πόδια μου έχουν καεί
να περπατάω στα χώματα της Κριμαίας,
στη γη της Γάζας, ακόμη και στα Τέμπη
και να μαζεύω μέλη παιδιών ενώ αχνίζουν
Μοιράζω μαντήλια λευκά να μαζέψουν δάκρυα
Την ώρα που οι πρώτες πρωινές ειδήσεις
αραδιάζουν πτώματα παιδιών και ουρλιαχτά μανάδων
Αιώνες τώρα μαζεύω θύματα αθώα
Βλέπω στα τείχη της Τροίας
χιλιάδες Αστυάνακτες
να γκρεμίζονται ξανά και ξανά
Δώσε μου, Θεέ μου, μια στάλα υπομονή
να κρατηθώ, να μην φύγει η σκέψη
να μη χαθεί μέσα στη φωτιά η διαύγεια
Να θυμάμαι πώς η δικαιοσύνη είναι των παιδιών
