Τζίνια,  πίθηκοι, μάγοι, ταχυδακτυλουργοί, συνυπάρχουν με πραγματικούς ανθρώπους και τόπους στα παραμύθια της Χαλιμάς. Συχνά, μια ιστορία περιέχει μια άλλη δημιουργώντας έτσι μια πολυεπίπεδη αφήγηση. Η περιέργεια του βασιλιά για την συνέχεια, χαρίζει τη ζωή στην Σεχραζάντ (Χαλιμά).

Η σημερινή   Χαλιμά, εξαιρετικά ευέλικτη και προσαρμοσμένη στα σημεία των καιρών, είναι σε θέση να ξεγελάει όχι μόνο τον βασιλιά, αλλά ολόκληρο τον ταλαίπωρο πλανήτη.

Έχει την ικανότητα, όχι μόνο να κερδίζει χρόνο προς όφελός της αλλά και  να ανακαλύπτει την σωστή πλευρά της ιστορίας, να στρογγυλοκάθεται σε κάποια αναπαυτική θέση της, κερδίζοντας ταυτόχρονα την αποδοχή πρόθυμων χειροκροτητών !

Τα παραμύθια ήταν πάντα αρεστά στους ανθρώπους. Με δράκους, καλές και κακές νεράιδες, βασιλόπουλα και μάγισσες μεγαλώσαμε όλοι. Ακόμη και τα ανατρεπτικά από αυτά, έτρεφαν τις αυταπάτες μας. Στους πολέμους, που ανέκαθεν ταλάνιζαν την ανθρωπότητα, υπήρχαν πάντα οι καλοί και οι κακοί. Ο θάνατος των κακών ουδέποτε προκαλούσε λύπη. Οι καλοί Αμερικάνοι εξαφάνισαν τους κακούς ινδιάνους, πολύ απλά, επειδή έτσι έπρεπε να γίνει. Όσοι κινηματογραφικοί σκηνοθέτες αποπειράθηκαν να ανατρέψουν αυτή την σκληρή πραγματικότητα, κατάφεραν μόνο να μας διασκεδάσουν με τις παρωδίες τους.

Στην εποχή μας, οι Ευρωπαίοι αισθάνονται ένοχοι (δικαίως), απέναντι στους Ισραηλίτες. Τα εγκλήματα των Ναζί εναντίον των εβραίων είναι φυσικό να οδηγούν ως ένα σημείο σε μια μεροληπτική ματιά και να δικαιολογούν τις όποιες αντιδράσεις τους. Μέχρι που όμως οι αντιδράσεις αυτές, αποτελούν άμυνα και από ποιο σημείο και μετά η άμυνα μετατρέπεται σε γενοκτονία; Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο δικαίωμα στην άμυνα και την λυσσαλέα επίθεση με αποκλειστικό σκοπό την εξαφάνιση του εχθρού φαίνεται να έχει καταργηθεί, πνιγμένη μέσα στο αίμα αθώων. Μια θηριωδία, όπως και αν βαφτίζεται, παραμένει θηριωδία.

Εκεί, παρεμβαίνει η σύγχρονη Χαλιμά με τις ατέλειωτες ιστορίες της και μετατρέπει το θύμα σε αδίστακτο θύτη. Με τις ευλογίες των ισχυρών και τις φωνές διαμαρτυρίας στα όρια της γραφικότητας, το έγκλημα γιγαντώνεται, η παράνοια συνεχίζεται, κάθε ελπίδα για μια ανθρώπινη λύση εξαφανίζεται και όλα οδηγούν στο σχιζοφρενικό συμπέρασμα : Η εμείς ή αυτοί !

Τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν στους ανθρώπους ! Αν τα πράγματα σκουραίνουν ως προς τον σεβασμό τους, η λύση είναι μία ! Κάποιοι θεωρούνται άνθρωποι και κάποιοι άλλοι όχι ! Τόσο απλά λύνει τα προβλήματά του ο δυτικός πολιτισμός. Με παραμύθια που θα ζήλευε η ευρηματική Χαλιμά, οι άνθρωποι χωρίζονται στα δύο. Οι γέφυρες ανάμεσά τους  γκρεμίζονται και το διεθνές δίκαιο αφορά μόνο στους εκλεκτούς. Οι υπόλοιποι δεν αποτελούν αντικείμενο άξιο ανθρωπιστικής αντιμετώπισης.

Αυτή είναι Η σωστή πλευρά της ιστορίας. Μην πονοκεφαλιάζετε λοιπόν. Εμείς, (σαν καλοί υποτακτικοί), είμαστε στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Το γεγονός ότι η σωστή πλευρά εμπεριέχει άπειρες λάθος ιστορίες στις πλευρές του τραγικού ιστορικού πολυγώνου, εξαφανίζοντας έτσι την ουσία που αποτελεί την ρίζα του προβλήματος, είναι μια μικρή λεπτομέρεια, ανάξια να μας κάνει να χάσουμε τον ήρεμο ύπνο μας !