- Σήμερα
Σήμερα χαμηλά πετώ και
λέξη δεν λέω.
Αφήνω όλα τα βουντού της φιλοδοξίας
ν’ αποκοιμηθούν.
Ο κόσμος συνεχίζει όπως πρέπει,
οι μέλισσες του κήπου ζουζουνίζουν σιγανά,
τα ψάρια πηδούν, οι σκνίπες τρώγονται.
Και τα λοιπά.
Όμως εγώ έχω ρεπό.
Σαν φτεράκι αθόρυβη.
Ούτε που κινούμαι αν και πραγματικά ταξιδεύω
πολύ μακριά .
Γαλήνη. Μία πύλη
προς το Ναό.
Georgia O’Keeffe. Feathers, White and Grey. 1942
- Λευκή κουκουβάγια πετάει, μπαινοβγαίνει στους αγρούς
Κατέρχεται
από τον παγωμένο ουρανό
με το βαθύ της φως,
άγγελος λες,
Βούδας φτερωτός,
όμορφη ήταν
και ακριβής,
το χιόνι κτυπούσε και ό,τι άλλο ήταν εκεί
με τη δύναμη που η άκρη των φτερών της
άφησε αποτύπωμα –
άνοιγμα μεγάλο – και το βαθύ
άρπαγμα των ποδιών της,
με το σημάδι όλων όσων συνέβαιναν
στις λευκές χιονισμένες
κοιλάδες πέρα ως πέρα –
Κι έπειτα με χάρη υψώθηκε,
και πάλι πέταξε στους κρυσταλλιασμένους βάλτους,
εκεί για να κρυφτεί,
σαν φάρος μικρός,
στους γαλάζιους ίσκιους –
Σκέφθηκα λοιπόν:
ίσως ο θάνατος δεν είναι τελικά σκοτάδι,
αλλά φως τόσο άφθονο
να τυλίγεται γύρω μας –
σαν πούπουλο απαλό –
που αστραπιαία κουραζόμαστε
να κοιτάμε όλο να κοιτάμε, και σφαλίζουμε τα μάτια,
έκθαμβοι ασφαλώς,
και αφηνόμαστε παρασυρμένοι,
μέσα λες απ’ της μαρμαρυγίας τη διαφάνεια,
στο ποτάμι
που ίχνος στίγμα και σκιά δεν έχει –
όπου υπάρχει μόνο φως – φως της αορτής καυτό –
Και αιώνια μέσα του ξεπλενόμαστε,
Βγαίνουμε από τα οστά μας.
- Μυστήρια, ναι
Μυστήρια, ναι
Ζούμε, πραγματικά, μέσα σε μυστήρια τόσο θαυμαστά
που να τα καταλάβουμε δεν μπορούμε.
Πώς το χορτάρι θρέφει, τροφή γίνεται
μέσα στο στόμα των προβάτων.
Πώς τα ποτάμια και οι πέτρες σε αιώνια
συμμαχία βρίσκονται με τη βαρύτητα
ενώ εμείς ύψη ονειρευόμαστε.
Πώς δυο χέρια αγγίζονται και οι δεσμοί ποτέ
δεν θα σπάσουν.
Πώς οι άνθρωποι φθάνουν από χαρά ή
απ’ τις ουλές του τραύματος,
στης ποίησης την παρηγοριά.
Θέλω πάντα να κρατάω αποστάσεις, από εκείνους
που πιστεύουν πως έχουν τις απαντήσεις.
Θέλω πάντα συντροφιά να κάνω με εκείνους που λένε,
«Κοίτα!» και έκπληκτοι γελούν,
Και υποκλίνονται.
Έχουμε και στο παρελθόν ασχοληθεί με την ποίηση της σπουδαίας Αμερικανίδας ποιήτριας στην οποία έχει απονεμηθεί το National Book Award και το Pulitzer Prize.
Η ποίηση της Μαίρη Όλιβερ έχει γλώσσα απλή, χωρίς φτιασίδια, τα θέματά της συνδέουν τον άνθρωπο με τη φύση, την ομορφιά και τη συμφιλίωση με το εφήμερο της ζωής.
