Το αίμα
Το βρήκα το παιδί κουβαριασμένο πάνω στο κρεβάτι του και σπάραζε βουβά. Έτρεξα και το πήρα αγκαλιά έτρεμε· ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα κι έτρεμε. «Σώπα, καρδούλα μου, ΄συχασε, τι έγινε; Ποιος σε πείραξε;» του ΄λεγα και το ΄σφιγγα πάνω μου να το παρηγορήσω. Κι αυτό έκλαιγε κι ανάμεσα στα κλάματα και τ΄αναφιλητά, «μάνα», μου είπε, «δεν αντέχω άλλο, μια γυναίκα ζει μέσα μου».
Να πεις που κατάλαβα με τη μία, ψέματα θα πω, νόμιζα πως αγάπησε το αγόρι μου, καιρός του ήταν, είχε πατήσει γερά πια τα δεκαπέντε, αρχίζουν της αγάπης οι καημοί σ΄αυτή την ηλικία. «Σώπα, καμάρι μου, θα δεις όλα καλά θα πάνε, κι αυτή θα σ΄ αγαπήσει». Με κοίταξε με ματιά σφαγμένη, να μιλήσει, να πει κι άλλα, να μη μιλήσει… «Μέσα μου, μάνα», είπε, «μέσα μου είναι φυλακισμένη μια γυναίκα κι όλο κλωτσάει να βγει, να ζήσει…»
Κι άρχισα να καταλαβαίνω τι μου ΄λεγε και να μην ξέρω τι να πω ούτε τι να νιώσω, μια πέτρα βαριά έπεσε μέσα μου κι έκλεισε τις πόρτες. Τον πατέρα του σκέφτηκα και φοβήθηκα την οργή του, δεν ήταν αυτός άνθρωπος για τέτοια, με άλλα χούγια μεγαλωμένος, ένα και δύο η ζωή, τρίτο δε χωράει κι ο λόγος του βαρύς κι απροσπέλαστος και τ΄ όχι δεν το ξέρει. Τι θα κάνουμε;
Κράταγα το παιδί στην αγκαλιά μου σα μωρό και το νανούριζα κι έλεγα «σώπα, αγάπη μου, όλα καλά θα πάνε…» και προσευχόμουνα και το παιδί έκλαιγε κι έλεγε «πνίγομαι, μάνα, πνίγομαι, δώσε μου ελευθερία…» Τι να του ΄λεγα; Πώς να του δώσω αυτό που δεν είχα; Μόνο να του κρατάω το χέρι μπόραγα και να προσεύχομαι, «δώσε Θε μου να ΄ναι περαστικό, της ηλικίας παραξενιά και ψάξιμο».
Δώδεκα μέρες το ΄βλεπα το παιδί να μαραζώνει, ό,τι έκρυβε μέσα του καιρό τώρα δεν άντεχε, δυνάμωνε κι απαιτούσε, έσκαβε λαγούμια να βγει. Μήτε έτρωγε, μήτε έβγαινε, τρεις μέρες δεν είχε πάει σχολείο. «Γιατί, σμαράγδι μου, γιατί δεν πας σχολείο;» ρώταγα. «Μήπως φοβάσαι; Μήπως έγινε κάτι με τ΄άλλα παιδιά; Μήπως σου λένε πράγματα που σε πονάνε;». «Όχι, μάνα», μου είπε, «τίποτε, κανείς δεν ξέρει μόνο εγώ κι αυτή το ξέρουμε, σα γκαστριά είναι, μάνα, αυτή θέλει να γεννηθεί, πώς εμποδίζεις μια γέννα χωρίς να σκοτώσεις τη μήτρα και το έμβρυο μαζί;» Τι να ΄λεγα, μόνο προσευχόμουνα, να με φωτίσει ο θεός να βοηθήσω το παιδί μου. «Αν κάνεις υπομονή μέχρι να τελειώσεις το σχολείο», είπα, «θα πουλήσω το σπίτι στο Μενίδι κρυφά απ΄ τον πατέρα σου και θα σε στείλω έξω, μακριά από εδώ, σε άλλη χώρα… Του πατέρα σου όσο ζει, θα του λες ψέματα. Πίσω να μη γυρίσεις». Και είπε το παιδί «ψέματα, μάνα, πόσα ψέματα; Κι έπειτα με μεγάλωσες να λέω την αλήθεια και να κάνω αυτό που πρέπει, πώς τώρα να φερθώ μπαμπέσικα;»
Μου παν οι γείτονες για τον καυγά, εγώ δεν ήμουν σπίτι. Γιατί έλειψα και τους άφησα μόνους; Κοίτα τώρα, ούτε που θυμάμαι, μα μόνοι έμειναν για ώρα. Σαν γύρισα κι είδα γυαλιά σπασμένα, ξεκοιλιασμένο τον καναπέ τα ΄χασα, μα πού να πάει ο νους μου; «Τι έγινε, Σπύρο;» ρώτησα τον άντρα μου και χτύπαγε η καρδιά μου να πεταχτεί έξω από τα στήθια μου, «μπήκαν κλέφτες στο σπίτι μας ; είσαι καλά; Το παιδί που είναι;» Καθόταν εκείνος στο τραπέζι της κουζίνας με το κεφάλι ξαπλωμένο πάνω στα δυο του χέρια που έκαναν φωλιά. «Σπύρο, τι έγινε; Πού είναι το παιδί;» φώναξα και σήκωσε αυτός το κεφάλι κι είχε φύγει το πρόσωπό του κι είχε στην μπλούζα αίματα. Χύθηκα στο δωμάτιο του παιδιού. Σκεπασμένο με το πάπλωμα καλοκαιριάτικα, έβλεπα μόνο το χεράκι του πάνω από τα σκεπάσματα. Το νύχι του μεγάλου δάχτυλου βαμμένο κόκκινο της φωτιάς, σαν αίμα φρέσκο.
Και κατάλαβα. Τράβηξα ουρλιάζοντας τα σκεπάσματα κι είδα το αίμα… Πόσο αίμα μπορεί αν έχει ένα ανθρώπινο κορμί; Είδα το αίμα του παιδιού να΄χει ποτίσει τα στρωσίδια. Δεν έδειχνε φόβο το πρόσωπό του, ήσυχο σαν να κοιμόταν, σα να μην πόνεσε από το μαχαίρι που του λιάνισε τα σπλάχνα, καρφωμένο στο κατωκοίλι εκεί που αρχίζει η φύση του αρσενικού. Ήσυχο το πρόσωπό του, λες κι είχε βρει την ελευθερία που γύρευε.
Ξεκάρφωσα το μαχαίρι, χωρίς δάκρυα, χωρίς φωνές, πήγα στην κουζίνα και το ΄χωσα στο λαιμό του πατέρα του.
