Αντίθετα με το απογυμνωμένο βουνό και τα δάχτυλα του ήλιου που ψηλαφίζουν τους σπονδύλους του, αντίθετα με το μοναχικό δέντρο, και τη θάλασσα που τραβήχτηκε μακριά από τα χωρίς τρυφερότητα λόγια
Μου λείπει η αγάπη,
Αυτό που μας χαρίζει ο ίσκιος την εποχή της ολοκληρωτικής κυριαρχίας του ήλιου
Κι είναι το ίδιο που ζητιανεύουν τα λουλούδια του μεσημεριού κι οι άνθρωποι που δεν το έχουν, καθισμένοι στις άκρες των δρόμων
Ας έρθουν ξανά η θάλασσα και οι ταξιαρχίες των νεφών, ο ίσκιος που δόθηκε, το κρασί που πήραμε, με τις ώρες μας μοιρασμένες σαν τις φέτες του πορτοκαλιού!
Ας έρθει η θάλασσα ξανά!
Για να καθίσω στο τέλος στην ακτή να της μιλήσω για απεραντοσύνη. Κι ύστερα να την ακούσω μέσα σ’ ένα κοχύλι που ανοίγει να παρηγορεί τον άνθρωπο που την αγάπησε.
