ΑΣΤΟΧΙΑ ΥΛΙΚΟΥ

Παρόντες όλοι στις μνημειακές εργολαβίες της ιστορίας…

Δεν πρέπει να ήταν ψευδαίσθηση• μαζί χτίσαμε τον Παρθενώνα, ανοίξαμε το οπαίο  στο Πάνθεον της Ρώμης, στεκόμασταν μετέωροι στα μαδέρια των σκαλωσιών του Empire State Building.

Θυμάμαι ξεκάθαρα τον ιδρώτα των εργατών, τις βρισιές των μαστόρων και την καμένη (μαυρισμένη) σάρκα ολημερίς κάτω από τον ήλιο. Δεν φάγαμε ψωμί κι αλάτι, είχαμε, όμως, πάντα σίγουρα παξιμάδια, ντομάτες και ελιές.

Με τόση δουλειά και κόπο ποτέ δεν περίμενα να βρεθώ υπόλογη για αστοχία υλικού. Αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν ήμουν εκεί στην πραγματικότητα, ήδη φτιαγμένη γι’ άλλα πράγματα.

ΝΕΚΡΟΨΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Και καλά, ο νεκρός δεδικαίωται!

Ο θάνατος απεκδύεται την φύση του, όταν περνάει από τα αρνητικά στην εμφάνιση μιας επαναληπτικής χρονοφωτογραφίας με την φορά αργόσυρτης αξιωματικής βεβαιότητας.

Δεν υφίσταται πια κίνδυνος εκδημίας.

Η αθανασία χάνεται στα βάθη μιας εντύπωσης impression soleil levante σε φόντο βαθιάς ουλτραμαρίνας.

Ο ήλιος βγαίνοντας ζωγραφίζει στα γκρίζα νερά ματωμένες σκηνές από το υποχθόνιο ταξίδι του στη νύχτα. Ώστε να μην υπάρχουν ζωτικές ψευδαισθήσεις, αν περπατήσουμε πάνω στο νερό.

Ο ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ

(Το 1920 ο γλωσσολόγος Ρόμαν Γιάκομπσον επιστρέφει στην Μόσχα μετά από ένα ταξίδι του στην Ευρώπη. Σε  συνάντησή του με τον Μαγιακόφσκι τον ενημερώνει για την νέα, τότε, θεωρία της σχετικότητας. Εκείνος όχι μόνο δείχνει τεράστιο ενδιαφέρον, αλλά ρωτά: «Εσύ πιστεύεις, αλήθεια, ότι τώρα μπορούμε να κατακτήσουμε την αθανασία;»)

 Βιβλιοθήκη-Ελευθεροτυπία, Απρίλιος 2000, τεύχος 98

Ήταν προφανέστατα ξεκάθαρο, ταβάριτς.

Δεν υπήρχε χρόνος. Αφελές που σου διέφυγε. Κοιτάζοντας μέσα κι έξω από το τρένο η ίδια (συμ)φορά.

Στα πάθη και την απουσία της μίας διάστασης πολέμιοι η βάσανος της γραφής και οι αναταράξεις των αστεριών κάτω από την πένα.

Αιωνιότητα διάφορη της αθανασίας.