112 (αριθμός εκτάκτου ανάγκης) ή Σημεία των καιρών
Εκκενώστε τον συναισθηματικό σας κόσμο.
Ενστερνισθείτε την, απολυταρχικώς επιβεβλημένη,
πρέπουσα κατεύθυνση και προχωρήστε.
Μην παραστρατήσετε, θα τιμωρηθείτε.
Κάψτε τα όνειρα κι αποδεχθείτε
με ευλάβεια κι ευγνωμοσύνη ό,τι σας δίνεται.
Αποσκευές δεν επιτρέπονται.
Μόνον ένα σακίδιο
με τα απολύτως απαραίτητα ναρκωτικά των αισθήσεων.
Στο χρέος, στο χρέος να είναι ο νους σας.
Ακολουθήστε τα μονοπάτια που χαράξαμε για εσάς
και αφιερωθείτε στην κατάκτηση του στόχου.
Η μόνη διαδρομή ώστε ασφαλώς ν’ αποσβεσθείτε…
Χωρίς δικαίωση
Πάντοτε εκεί. Στον ίδιο χώρο.
Συντροφιά με καπνό, αλκοόλ,
νότες, χαρτιά και μολύβια.
Να ακούω, να βλέπω, να διαβάζω, να γράφω,
με πάθος με μη ορατούς συνομιλητές να συνδιαλέγομαι,
χωρίς σταθμό μέσα στην ζάλη μου να στροβιλίζομαι.
Να ανυπομονώ για αλλαγές, να προσδοκώ ελεύσεις.
Σε μια ηθελημένη μόνωση νου και σώματος.
Όπως πριν, όπως τότε, σαν και τώρα.
Μονίμως σε μια σύγκρουση μεταξύ
ενός ισχυρού παρόντος που καταδυναστεύει
μ’ ένα δυσδιάκριτο και ευπαθές μέλλον.
Μέσα σ’ ένα μεταναστευτικό κλοιό σκέψης.
Πότε από δω, πότε από κει
κι ένα γιγαντιαίο, μόνιμο ερώτημα.
Τολμώ να πω αναπάντητο.
Το δίκιο, το δίκιο πού είναι;
Τόσο ακατάδεχτο, τόσο αφελές, ή τόσο ανέντιμο;
Όχι, η προφανής απάντηση.
Τίποτα από τα τρία.
Μάλλον διωκόμενο και αυτό,
εξαντλεί τα κρησφύγετα της αγωνιώδους προσδοκίας.
