Ἔλεγος

Σκέλεθρο ἄθαφτο ἡ μνήμη
ριγμένη στὸ χῶμα.
Μπροστὰ στὶς κλειστὲς
Ἠλέκτρες Πύλες
τὸ αἷμα μνήσκει
δίκιο κι ἄδικο μαζὶ δεμένα.
Ποιός νὰ μιλήσει,
καθὼς χλωμὸς κι ὁ Τειρεσίας
σὲ μιὰ γωνιὰ καλχαίνει,
μὰ πῶς νὰ πεῖ
ὅσα τοῦ δείχνουν οἱ θεοί
φρικτά,
πῶς νὰ θρασσέψει
(βοῦν ἐπὶ γλώσσης μέγαν φέρει)
ποὺ ὁ Κρέων δέρκει καὶ διατάσσει
οἱ θανατόμυγες μονάχα
ν’ ἀγγίξουν τὸ κουφάρι τοῦ προδότη,
ἀλλιῶς…
Κι ἐγώ, διπλὰ θρηνώντας,
πρέπει τὸ πρεπὸ νὰ κάμω
κι ἂς ξέρω
στοὺς αἰῶνες πέρα
τὸ δίκιο θά ’χει
τοῦ σίδερου ἡ καρδιὰ μονάχα,
μιᾶς κι οἱ Ὀλύμπιοι,
στὴν τόση τους ραστώνη, λογαριάζουν
μόνο τὴν κνίσα
ἀπὸ παχιά χρονιάρικα κριάρια ν’ ἀνεβαίνει.
Μόνο.

Τὴν  ἴσαλη γραμμή

Μὴν ἀκοῦς τί σοῦ λένε
αὐτὲς οἱ σαλεμένες ποὺ πλαντοῦν
ἀπάνω στὸ μικρὸ νησί τους,
ταριχευμένες στὴν ἁλμύρα τῆς θάλασσας,
καὶ τάζουν δέπατα χρυσὰ
σὲ φιλντισιὰ τραπέζια
κι ἄλλα πολλὰ ἡδονικά.
Στὴ σχεδία
τ’ ἀναγκαῖα μόνο νὰ φορτώσεις
ἕνα παξιμάδι κι ἕνα φλασκὶ  νερό
καὶ προσοχὴ στὴν ἴσαλη γραμμή.
Τὸν γέροντα τῆς θάλασσας μὴν τὸν ἀγκρίζεις
’τί ἀμανάτι σοῦ βαστᾶ
γιὰ κεῖνο τό «Οὔτις, οὔτις…»
καὶ ἀσπαρχὲς μενεαίνει.
Καὶ στὴν Φαιακία σὰν φτάσεις
βλεπίσου,
ἡ ρηγοπούλα εἶναι φρόνιμη
– δὲν εἶσαι πιὰ στὴν Ὠγυγία.
Στὸν νοῦ σου νά ’χεις
πάντα τὴν ἴσαλη γραμμή,
’τί κι ἄλλα σὲ προσμένουν
στὸ ἴδιο σου μέσα τὸ παλάτι.