Ἔλεγος Σκέλεθρο ἄθαφτο ἡ μνήμη ριγμένη στὸ χῶμα. Μπροστὰ στὶς κλειστὲς Ἠλέκτρες Πύλες τὸ αἷμα μνήσκει δίκιο κι ἄδικο μαζὶ δεμένα. Ποιός νὰ μιλήσει, καθὼς χλωμὸς κι ὁ Τειρεσίας σὲ…
Μὲ σχισμένο τὸ τζὶν ἡ καλλίκνημος βουτᾶ τὸ πατουσάκι στὴ θάλασσα ποὺ ἀφρογελᾶ πασπαλίζοντας ἁλισάχνη τὴν κόμη της, καὶ πέρα ἀπ’ τὸν καιρὸ βοοῦν ἀκόμη τὰ ἑφτὰ γένη τῶν Ἀβάρων…
Φιλοκτήτης «Ἀλλ’ οἱ μὲν ἐκβαλόντες ἀνοσίως ἐμὲ γελῶσι σῖγ’ ἔχοντες». (Σοφοκλέους, Φιλοκτήτης) Τούτη τὴ μποτίλια δὲν θὰ τὴ ρίξω στὸ πέλαγο. Θὰ…
Nόστος ἄνοστος Τελικὰ ἡ μέρα τοῦ νόστου ἦταν χωρὶς διάνθους ἐρυθροὺς καὶ ζουμεροὺς διόσπυρους καὶ στεφάνια μύρτου κσι νάρδον και ἔλαιον ἴρινον -ποῦ οἱ μέρες ἐκεῖνες στὸ πέλαγος καὶ τὰ…
Frustration Πίστευε πὼς οἱ λέξεις κάνουν τὸν κόσμο νὰ ὑπάρχει κι ὅλο ξενυχτοῦσε πασχίζοντας μὲ τὸ καλέμι νὰ τὶς στοιχειώσει στὴν πέτρα. Τὸ πρωὶ, ὅμως, ἔκανε τὴν σκληρὴ διαπίστωση…
Πρίαμος Βουλιάζει τὸ Ἴλιον μέσ’ στὴ νύχτα, στὸ Σκαμάνδριον πεδίον, καὶ ξάγρυπνος ἐγὼ γυρνῶ στὸ στρῶμα. Ψηλὰ, στὰ κυπαρίσσια, σκούζουν οἱ γλαῦκες, δὲν λένε νὰ σωπάσουν -κάνουν πώς τὰ ξέρουν…
Άτιτλο Τί νὰ σοῦ πῶ; Τὰ πάντα ὁρίζονται ἀπὸ τὸ ἀόριστον. Ξέρεις, τὰ κύματα ἔχουν καμπύλες ἀγεωμέτρητες· τὰ δικά τους φράκταλ· ὅλα πορεύονται κατὰ τοῦ Ποσειδώνα τὰ κέφια (ἔχουν…
[Ἄτιτλον] «καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος» (ψαλμ. νγ΄) Τὰ κυπαρίσσια ποὺ τὰ κατεβάσανε ἀπὸ τὰ ὕψη τους γιὰ δοκάρια στὸ παλιὸ σπίτι ἀκόμη νιώθουν τὸ τσεκούρι ἀτσάλι στὴν ἐπιδερμίδα…
Τὰ καλοκαίρια ταξίδευε μὲ ξεροὺς ἀσφόδελους, φτιάχνοντας καράβια ἀπὸ τὰ χειμέρια παραμύθια τοῦ πατέρα του, δίπλα στοὺς στεναγμοὺς ἀπὸ τὰ κούτσουρα μὲ τοὺς κύκλους τῶν περιπλωμένων ἐνιαυτῶν ποὺ χάνονταν στὶς…
