VISSI D’ARTE

Στον Giacomo Puccini

Η δαντέλα που υμνεί τη ραστώνη

κοσμεί τις νότες μουσικές

ανύπαρκτων χελιδονιών.

Και τι θα πει να ζεις για την τέχνη;

Μήπως την αγωνία να ζωγραφίσεις

με βήματα γοργά στο πεζοδρόμιο

το βλεφάρισμα του ερωτευμένου σύννεφου;

Δεν ξέρω ν’ απαντήσω…

Ρωτώ τις λέξεις μου, τις συλλαβές.

Το φως τους αφουγκράζομαι,

και προσπαθώ να σας το δείξω.

Κρίμα που τόσο δυσκολεύομαι.

Και μένω ριγηλών στιγμών ο αχθοφόρος.

Τις κρύβω στην παλιά βαλίτσα μου,

δίπλα σε μνήμες αδιέξοδες.

Πάλι σκοντάφτω, σέρνοντας το ανείπωτο.