«Η ψευδαίσθηση του έθνους είναι η ρίζα του κακού που προκαλεί πολέμους.» Ποιος ήταν ο Κορ; Συμμερίζομαι την άποψή του καθώς εκ γενετής είμαι ανίκανη να συλλάβω την έννοια των συνόρων, και εξακολουθώ να υποθέτω πως η διάκριση των κρατών με διαφορετικούς χρωματισμούς στους χάρτες (θυμάμαι τη ροζ Αλβανία) είναι μόνο για λόγους αισθητικής.
Διάβασα κι άλλα στη χθεσινή εφημερίδα. Έμαθα π.χ. για τα ΣΣΜΑ (Συμπαγή Σωματίδια Μικρής Αλληλεπίδρασης, που η ύπαρξή τους προβλέπεται απλώς από τη θεωρία και, για την ώρα είναι μόνο υποθετικά. Υποκύπτω στον πειρασμό να τα παραλληλίσω με μερικούς φίλους και συγγενείς, ζώντες και τεθνεώτες.
Μ’ ενδιαφέρει το διάστημα (φυσικά) και η μοριακή φυσική και τα κουάρκς και η σκοτεινή ύλη και τα μιόνια – πιο πολύ όμως για συναισθηματικούς λόγους ή γιατί εδώ μου προσφέρεται ευρύτατο πεδίο παρανοήσεων και δημιουργικών παρερμηνειών (όπως και στους επιστήμονες εξάλλου), από το οποίο αντλώ στοιχεία για τη σωτηρία της ψυχής και του χιούμορ μου.
Το θεωρώ κέρδος που ενδιαφέρθηκα για 2-3 άρθρα – δεν διαβάζω συνήθως εφημερίδα. (Το πρώτο άρθρο ήταν περί ουτοπικής Ευρώπης, το τρίτο, που δεν το αναφέρω, ήταν μια μικρή ανάλυση του βιβλίου του Γκράχαμ Γκρην – μεταθανάτια έκδοση.
Υποθέτω πως έγραψα τώρα την πρώτη σελίδα του Ημερολογίου του 1993. Αρχίζω αμήχανα, αλλά πρέπει να συνεχίσω. Είμαι πολύ χύμα και η καταγραφή του οτιδήποτε δεν καταφέρει να μου διαφύγει, όσο ασήμαντο, «ψεύτικο» ή άσχετο κι αν διατυπώνεται, θα μου είναι χρήσιμη. Θα νομίζω πως κάτι κάνω. Και πως κάτι γίνεται.
Μια που έχω ακόμα την εφημερίδα μπροστά μου, ας συνεχίσω με άλλο τρυκ: θα παραθέσω μερικούς τυχαίους τίτλους της, ως συντεταγμένες του καιρού.
ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ 80 ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ – ΠΑΚΕΤΟ ΝΤΕΛΟΡ: ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΕΙ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ – ΔΥΟ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ – ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΝΤΕΜΙΡΕΛ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΡΟΛΟΣ-ΚΛΕΙΔΙ – ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΚΥΚΝΟΙ ΔΕΝ ΕΜΑΘΑΝ ΓΙΑ ΤΗ CITES – ΣΕ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
Και λίγα λόγια για τον καιρό, που λένε: διανύουμε τις αλκυονίδες μέρες – και είναι μάλιστα περισσότερες του συνήθους.
Ωραία, αισθάνθηκα σύγχρονα.
Καλώς ήρθες 1993!
Βρίσκομαι στο σπίτι της Πλατείας Βικτωρίας με τις μπλε γυαλιστερές πιτζάμες μου. Γι αυτό, θα πιω καφέ στην κίτρινη κούπα. Χμ, βλέπω πως κάποια από τις γάτες, πιθανόν η Τσίου, ποθώντας ένα από τα περιστέρια που καταδύονται αιφνίδια τη νύχτα στον στοιχειωμένο φωταγωγό της κουζίνας, έχει σπάσει το 5ο από τα ποτήρια με τη χρυσή μπορντούρα της γιαγιάς του κυρίου Βάσου. Μαζεύω τα γυαλιά, παίρνω τον καφέ μου, εγκαθίσταμαι στο γραφείο μου και καπνίζω ένα πακέτο τσιγάρα.
«Νομίζω πως η λειτουργική βάση της Δημοκρατίας είναι η αίσθηση της Τραγωδίας. Γιατί η τραγωδία συνόψιζε, ξέρεις, το ήθος και τη δομή της ανθρώπινης συνείδησης» είπε ο Β. πηγαίνοντας προς το μπάνιο.
Αργότερα, όταν τέλειωσε το άρθρο του φάγαμε (εκείνος ένα πιάτο χθεσινά μακαρόνια με κιμά κι εγώ 2 κομμάτια προχθεσινή πίτσα), ξαπλωμένοι, παρακολουθώντας μια μερίδα από κάποια αρχαία ταινία για τον Μάρκο Πόλο.
Ο Μάρκο Πόλο υπέβαλε σε τεστ τις 100 κοπέλες που είχαν προσαχθεί για να εμπλουτίσουν το χαρέμι του Κουμπλάι Χαν. Η ερώτηση ήταν: «πόσα δόντια έχει η χελώνα;»
Επιλέχτηκε η ομάδα που έδωσε την απάντηση «Δεν ξέρω».
Οι κοπέλες που απάντησαν «12» ή «40» – συγκεκριμένο αριθμό, απορρίφτηκαν ως επιπόλαιες, και οι άλλες που απάντησαν (σωστά) «δεν έχει δόντια» απορρίφτηκαν γιατί ήξεραν πολλά.
Αυτές που κέρδισαν τη θέση στο χαρέμι συγκέντρωναν όλες τις γυναικείες αρετές: σύνεση, σεμνότητα, επιφυλακτικότητα.
“Have a drink!” είπε ο Κουμπλάι Χαν στον Μάρκο Πόλο.
Το βράδυ παραβρεθήκαμε στο κόψιμο της πίτας της Εταιρείας Συγγραφέων. Ήταν δεξίωση κανονική με μπουφέ, γκαρσόνια, μουσική και χορό. Το φλουρί έπεσε στον Βαλτινό. Συναναστραφήκαμε προς στιγμήν με τους: Β. Δαλακούρα, Κ. Γεωργουσόπουλο, Κ. Μουρσελά, Αλόη Σιδέρη, Νίκο Φωκά, Μαρία Λαϊνά, Τ. Μενδράκο, Δ. Καλοκύρη, Σ. Πλασκοβίτη, Αθηνά Παπαδάκη, Μένη Κουμανταρέα, Γ. Μανιώτη, Γ. Κοντό κι άλλους 50.
Βγήκα μετά στην ταράτσα, είδα την Ακρόπολη και την Πλάκα και σύννεφα να μαζεύονται, εντόπισα κι ένα λυπημένο σκύλο στα σκαλιά της εισόδου του ιδρύματος Γουλανδρή – Χορν, κι άρχισα να του πετάω από ψηλά διάφορα: ένα λουκανικοπιτάκι, ένα κομμάτι κοτόπουλο πανέ κι ολόκληρο το σουβλάκι μου. Το θεώρησε απολύτως φυσικό και, μόλις σταμάτησε η βροχή των φαγώσιμων, κουλουριάστηκε πάλι στα σκαλιά και αποκοιμήθηκε.
