Τους τοίχους λέρωνε η σκιά μου

Ψήλωνε και χαμήλωνε, με την ουρά να σέρνεται

Τι ήμουνα

Δραπέτευσα

Βγήκα στην εξοχή, έφεγγε λίγο-

Έρεε ολόγυρα μου ένα παραμύθι

Με δίχως τέλος και αρχή, ήταν

Πυκνοκατοικημένη η νύχτα:

Τα όντως όντα που χρησίμεψαν κάποια στιγμή

Σε πλέξη και σε ύφανση κειμένων

Φαίνεται, τώρα είχαν επιστρέψει

Στην πρότερη μοριακή δομή τους, στις συνήθειές τους:

Αρνάκια το μαλλί, η λύπη ώχρα, μωβ, μαύρο του πράσινου

Μεταξοσκώληκες η αγάπη, χορταράκια οι άνθρωποι

Ακρίδες η ελευθερία, η δόξα, η δικαιοσύνη, όλες

Εκείνες οι Ιδέες οι μεγάλες

Φιδάκια ουροβόρα η πλοκή

Ήταν πυκνοκατοικημένη η νύχτα

Και είχε επιστρέψει

Η λέξη θάλασσα στη θάλασσα

Κι όλο ανέβαινε να πνίξει-

Ιπτάμενοι ζυγοί ψυχοστασίας άναβαν

Στροβιλίζονταν ψηλά

Χάνονταν σε μια καταβόθρα του ουρανού-

Επέστρεψα στη φυλακή μου-