Περιστρέφεται
Στο μεταξύ διάστημα
Ακόμα περιστρέφεται ο πλανήτης
Σαρώνουν ασταμάτητα τα κείμενα
Οι ίσκιοι των νεφών και των πουλιών
Ακόμα, αστραπιαία
Τα μονοπάτια φανερώνονται και χάνονται-
Στη λάσπη των πρωτόπλαστων ακόμα
Για στιγμές
Λάμπει η ματαιότητα, το κρυπτονόμισμα-
Εισβάλλει
Νιώθω ο άνθρωπος τις αλλαγές
Κάτι σαν Άνοιξη
Εισβάλλει κάθε τόσο με αθόρυβες φανφάρες
Τύμπανα στα στηθάκια των πουλιών-
Τσιρίζουν τα χορτάρια
Τα άγνωστα ονόματά τους, τα μυριάδες
Δηλώνοντας «παρών!» κι όλο ψηλώνουν.
Αρχίζουν τόπους-τόπους πάλι να σπιθίζουν
Πλήθη εφήμερων ευχών στο χώμα-
Κάτι σαν Άνοιξη, σακατεμένη απ’ τον χειμώνα
Τρέχει γαβγίζοντας και κατουρώντας τα λιβάδια-
Βαριοπατά ξοπίσω της ο ίσκιος της
Ίσκιος πολέμου
Σπάζοντας ιστορία
Σε κόκκινα κομμάτια, άχρηστα στο παζλ-
Συμβαίνει
Μα ναι, συμβαίνει κάθε τόσο αυτανάφλεξη
Στη μουδιασμένη φύση
Μη! μη!
Ερωτικά επιφωνήματα τινάζονται
Κορφούλες νέες ξαφνιασμένες στα κλαδιά
Λάμπουνε των φυτών οι απαλές ακροποσθίες
Του βίου τα ερωτηματικά
Απλώνουν έλικες στον ήλιο
Έτοιμοι πάντα πυροκροτητές νέων βλαστών
Στο ταυ του τραύματος
Ενοφθαλμίζεται κάτι σαν Μάης-
Ο άνθρωπος οσμίζομαι
Υπόλευκο το άρωμα της ακακίας
Που την άφεση σκορπά-
Σηκώνεται
Νοτιάς Μαγιάτικος σηκώνεται
Απ’ τα νερά, σχεδόν γαλάζιος
Από τα δάση, σχεδόν πράσινος
Αθόρυβος, θορύβους φορτωμένος, ήχους
Όλους τους ήχους που ακούστηκαν ποτέ
Που θ’ ακουστούν
Που προσπαθούν να αρμοστούν, να βγάλουν νόημα –
Κοράκι χτυπημένο στο φτερό
Από το κρώξιμό του βγάζει νόημα
Και κεραυνός από τον γδούπο του
Για μια στιγμή κι ο άνθρωπος
Κι εγώ, απ’ τις λέξεις μου –
