Άνθη νεραντζιάς

Από το πρωί ανασαίνω χρώμα βαθύ πορτοκαλί και λουλούδια νεραντζιάς . Έτσι περνάω τα γεφύρια της μνήμης , τοξωτά  σαν της ψυχής μου τις χορδές που κάθε Απρίλη πάλλονται . Ευωδιάζει η γειτονιά παυσίλυπα  άνθη.

Μυρίζω Πάσχα ανακατεμένο με τη μυρωδιά του πατέρα και τη βαθιά του φωνή που  μου εξηγούσε τα πάντα ρωτώντας , ποτέ απαντώντας .

Από το πρωί οι νεραντζιές δε λένε να σωπάσουν . Με γυρίζουν πίσω στην ανοιξιάτικη γειτονιά, παιδί με εκείνα τα μπεζ παπούτσια του νονού,  που μόνο μια φορά φόρεσα στην Ανάσταση κι ήταν τόσο στενά που , ενώ όλοι χαρούμενοι έψαλλαν το Χριστός Ανέστη  , εγώ σχεδόν έκλαιγα από τον πόνο. Κι ας μύριζαν εκείνες.

Τα μικρά άνθη τους  τα έκοβα από τα χαμηλά κλαδιά, τα έτριβα στα δάχτυλά  μου κι αυτά  άφηναν μια μυρωδιά που μου έφερνε δάκρυα στα μάτια .

• Τι είναι αγάπη, μπαμπά ;
• Πώς σε κοιτάω εγώ τώρα;

• Τι είναι μοναξιά ;
• Πώς ήμουν εγώ πριν από σένα ;

• Θα μ’ αγαπάς για πάντα ;
• Νομίζεις πως μπορώ να μη σ’ αγαπώ ;

Τρύπωνε η μυρωδιά από τις γρίλιες στα παράθυρα κι εγώ μικρή πλησίαζα τη μύτη μου κι έπαιρνα βαθιές αναπνοές . Όπως εκείνο τον Απρίλη που σαν να φύτρωναν άοσμα τα ανθάκια της νεραντζιάς στη γειτονιά. Μάταια ανάσαινα. Εκείνα  μοσχοβολούσανε   ζωή κι αναμνήσεις και βόλτες και εκείνες τις ατέλειωτες συζητήσεις των ερωτήσεων. Ο πατέρας  δε θυμόταν,  ρωτούσε όχι για να μου απαντήσει όπως παλιά, αλλά με απορία και αγωνία. Ρουφουσα κι εγώ τον αέρα αχόρταγα αλλά μάταια. Αφού εκείνος ζούσε χωρίς μνήμες, οι νεραντζιές έγιναν και για μένα νεκρή φύση.

Νομίζω πως χάθηκε σε κάποια  βόλτα μας. Μεγάλωσα βλέπεις και δεν του κρατούσα το χέρι. Τον είχα αφήσει μόνο να περπατάει και χάθηκε. Γύρισε μόνο το σώμα του.

Το  μυαλό του βρήκε την πιο όμορφη νεραντζιά  του Απρίλη κι έγινε άσπρο ανθάκι.

• Μπαμπά , γιατί δεν ευωδιάζουν πια τα άνθη της νεραντζιάς ;
• ´Εχει άρωμα ο αποχωρισμός ;