Το πρώτο δάσος

ήταν από κατάρτια φώτα και νερά

το λίγο χώμα που έφερε η βροχή

και το ασάλευτο του γλάρου πέταγμα

ήταν η πλημμυρίδα του τυχαίου

με πλοία με ήλιους και υφάλους

δίχως του δέντρου την διαφυγή

δίχως ποτέ να έχει αποκαλυφθεί

τόσο μάταιο το τραγούδι

στα δόντια του ζώου

το πρώτο δάσος ήταν

από την φωνή σου έτσι όπως

μπερδεύεται στα μαλλιά σου

*

Δεν πηγαίνουμε πουθενά ταξιδεύουμε πάντοτε

Τίναξες μια στιγμή τα μαλλιά σου και κοκκίνισε η πλάση

τα μάζεψες έπειτα και άδειασε ο κόσμος

δεν έχω τίποτ’ άλλο να περιμένω πέρ’ από την ομορφιά σου

που κάθε μέρα ξαναγίνεται

η σκιά θέλει να λιώσει τον ήλιο εδώ κάτω απ’ τα δέντρα

δεν πηγαίνουμε πουθενά ταξιδεύουμε πάντοτε

απλώνουμε τις ανάσες μας τώρα σκεπάζουμε τις ρίζες

που μας σκεπάζουν και μας πίνουν

όπως το νερό το φως τη λησμονιά

νερό και φως και λησμονιά εμείς

ηλικία της άμμου όπως τινάζεται

από την μία παλάμη στην άλλη

όπως μοιράζεται στο αίμα μας

η αγάπη

όλο πέφτουν τα φύλλα

κόκκαλα πάνω στα κόκκαλα

οι αγκαλιές μας κι ωστόσο

τα πουλιά ξέρουν μονάχα

πού θα βρεθούμε αύριο

*

Ακολουθώ την φωνή σου

Ώρες ώρες ακολουθώ την φωνή σου

όπως ο σκύλος την ουρά του

κάθε νύχτα είναι δυο πέλαγα

παλεύουν μαζί

το στήθος σου το στήθος μου

τα νερά τίποτα δεν ξεχνάνε μου λες

μιλάς για την οργή με λόγους της αγάπης

όταν στενάζεις λυρισμό λέω την γροθιά σου

θυμήσου είν’ ένας ήλιος άλλος

που γεννάει τη νύχτα μας

αυτός που ρίχνει γύρω παντού τόσο σκοτάδι

να μας ντύσει μήπως τρομάξουν

οι άνθρωποι και θυμηθούν τη σάρκα

*

Από το ημερολόγιο του Νοέμβρη

2023 και η Αίτνα καπνίζει

εσένα σε υπογράφει η σιωπή

και τριγύρω σου μέσα σου

είναι μονάχα

φως και χρόνος

ο καπνός του τσιγάρου

που λιποθυμάει ανάμεσα στα δάχτυλά σου

το τίποτα ή την γραφειοκρατία;

σ’ αγαπάω γιατί διαλέγεις

το τίποτα κάθε μέρα