Πού είναι το παιδί;
Ο Κωστάκης έβρεξε ένα πανί και έπλυνε τα σημάδια από το λουρί στα πόδια της Φωτεινούλας. Αυτό συνέβαινε κάθε φορά που ο πατέρας γύριζε στο σπίτι θυμωμένος και πιωμένος. Η μάνα τους τον κοίταζε χωρίς να βγάζει άχνα, ανήμπορη να κάνει κάτι για να τα προστατεύσει.
«Σε πονάνε;»
« Εσύ έχεις περισσότερα. Δεν πονάς;»
« Λίγο… Κοιμήθηκαν», της είπε.
« Ο μπαμπάς κοιμήθηκε, η μαμά βλέπει τηλεόραση», του απαντά η Φωτεινούλα.
«Εγώ λέω πως τους πήρε ο ύπνος. Ευκαιρία να φύγουμε».
«Βρέχει έξω».
«Σήκω, σου λέω, να φύγουμε», επέμεινε ο Κωστάκης.
«Όχι δεν θέλω… Κρυώνω. Θα μας βρούν και θα μας δείρουν πάλι….», του απαντάει και χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα.
«Όταν κοιμηθούν», της είπε.
Περασμένα μεσάνυχτα. Ο Κωστάκης έσπρωξε την αδελφή του, αλλά εκείνη δεν αντέδρασε. Σηκώθηκε μόνος, ντύθηκε και πήγε στην κουζίνα. Πήρε τη σχολική του σάκα και τη γέμισε με ό, τι τρόφιμα μπορούσε να κουβαλήσει. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο δρόμο. Η βροχή είχε δυναμώσει, σχηματίζοντας ποταμούς. Τσαλαβουτώντας στα νερά, έτρεξε προς το δάσος, συνέχισε στη δημοσιά και έφτασε στο ξέφωτο που οδηγούσε στο χωράφι του μπάρμπα-Λια. Ακούστηκαν γαυγίσματα σκυλιών. Συνέχισε να τρέχει, μέχρι που μπήκε στην αποθήκη που βρισκόταν στην άκρη του κτήματος. Έμεινε ξύπνιος όλη τη νύχτα και πριν ακόμα φέξει ο ήλιος, βγήκε και κατέβηκε στο λιμάνι. Μπήκε στο πρώτο καΐκι που συνάντησε, το τρεχαντήρι του καπετάν Αντώνη. Ο καπετάνιος δεν κατάλαβε ποτέ ότι είχε επιβάτη κι ότι το παιδί ήταν ο μοναδικός του σύντροφος στο ταξίδι. Έβαλε ρότα προς τα Ασπρονήσια.
Μετά από δυο μέρες, φάνηκε να έρχεται το λιμενικό, ρυμουλκώντας το τρεχαντήρι. Το κατάστρωμα ήταν γεμάτο με σάρκες και αίματα του καπετάνιου. Σε μια κουβέρτα ήταν τυλιγμένο το διαμελισμένο σώμα του. Είπαν πως είχε χρησιμοποιήσει δυναμίτη. Κατά την έρευνα, οι λιμενικοί βρήκαν στο αμπάρι ένα κόκκινο μπουφάν. Ανάμεσα στο πλήθος που είχε μαζευτεί στην προκυμαία, ήταν και η μάνα του Κωστάκη. Όταν το είδε, έτρεξε στην προβλήτα.
“Το παιδί; Πού είναι το παιδί”; Φώναζε.
Κανένας δεν ήξερε.
Ζαφειρούλα Παλαπουγιούκ
