Νίκος Παπάνας: Ένα ποίημα    

ΞΕΜΕΘΥΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ

 

                                                            Στον Αρθούρο Ρεμπώ

 

Φτάνει πια με τα μεθύσια

ποιητών και καραβιών.

 

Η ανύπαρκτη θεία μου έτσι θα’ λεγε ─

Και δε θέλω να την κακοκαρδίσω.

 

Σοβαρά όμως τώρα, δε νομίζετε

πως το έχουμε όλοι παρακάνει;

 

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως θα πάψουμε

να είμαστε ιθαγενείς των λέξεων.

 

Ούτε πως θα πάψουμε να καλλιεργούμε

εύγλωττες απόκοσμες τριανταφυλλιές.

 

Όμως, διακριτικά η γαλανή παλίρροια

ας μπαίνει στα δωμάτιά μας.

 

Κρυφό και το χαμόγελο του θριάμβου μας,

όταν ─ επιτέλους ─ οι πληγές ανθίζουν.

 

Ίσως έτσι τελικά, όταν η άμυνα του πλήθους χαλαρώσει,

ίσως κάπως έτσι, λοιπόν, ανώδυνα και ύπουλα,

 

να πετύχουμε, όχι την άλωση του κόσμου,

όχι τη δίκαιη συνοφρύωση του γρανίτη,

 

αλλά ─ τουλάχιστο ─ έν’ αλλιώτικο χαμόγελο,

νομίζω απέραντο και φευγαλέο,

 

που ─ με λίγη προσπάθεια ─ θα το εγκαθιδρύσουμε

από τα πρωινά λασπόνερα μέχρι το εσπερινό φλιτζάνι του καφέ.

 

 

 

 Ο Νίκος Παπάνας έχει δημοσιεύσει ποιήματα, μεταφράσεις ποιημάτων και δοκίμια για την ποίηση σε έγκυρα περιοδικά. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Πρώτη δημοτικού και άλλα» (Εκδόσεις Ιωλκός).