ΞΕΜΕΘΥΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ
Στον Αρθούρο Ρεμπώ
Φτάνει πια με τα μεθύσια
ποιητών και καραβιών.
Η ανύπαρκτη θεία μου έτσι θα’ λεγε ─
Και δε θέλω να την κακοκαρδίσω.
Σοβαρά όμως τώρα, δε νομίζετε
πως το έχουμε όλοι παρακάνει;
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως θα πάψουμε
να είμαστε ιθαγενείς των λέξεων.
Ούτε πως θα πάψουμε να καλλιεργούμε
εύγλωττες απόκοσμες τριανταφυλλιές.
Όμως, διακριτικά η γαλανή παλίρροια
ας μπαίνει στα δωμάτιά μας.
Κρυφό και το χαμόγελο του θριάμβου μας,
όταν ─ επιτέλους ─ οι πληγές ανθίζουν.
Ίσως έτσι τελικά, όταν η άμυνα του πλήθους χαλαρώσει,
ίσως κάπως έτσι, λοιπόν, ανώδυνα και ύπουλα,
να πετύχουμε, όχι την άλωση του κόσμου,
όχι τη δίκαιη συνοφρύωση του γρανίτη,
αλλά ─ τουλάχιστο ─ έν’ αλλιώτικο χαμόγελο,
νομίζω απέραντο και φευγαλέο,
που ─ με λίγη προσπάθεια ─ θα το εγκαθιδρύσουμε
από τα πρωινά λασπόνερα μέχρι το εσπερινό φλιτζάνι του καφέ.
Ο Νίκος Παπάνας έχει δημοσιεύσει ποιήματα, μεταφράσεις ποιημάτων και δοκίμια για την ποίηση σε έγκυρα περιοδικά. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Πρώτη δημοτικού και άλλα» (Εκδόσεις Ιωλκός).