Σε δρόμους γιορτινούς του ’20

Δε θέλω να μοσχοβολήσει νοσταλγία.

Σε δρόμους γιορτινούς του Είκοσι

πορεύομαι

φτιασιδωμένους με στολίδια μυριάδες:

στολίδια επηρμένα,

που κατέλαβαν την πόλη

και εξανδραποδίσαν τους διαβάτες:

λεία, για να γλιστρά η ματιά·

φτιαγμένα να στοιχειώσουν από μοναξιά

κι απ’ την επίγνωση της μάταιης φενάκης τους.

Θυμήσου τους δικούς σου δρόμους.

Κανένα φως ούτε στολίδι.

Μα ύστερα στο σπίτι,

στο καθιστικό, κοντά στη σόμπα

ένα δεντράκι στολισμένο με βαμβάκι

και ένας φουσκωτός Αϊ-Βασίλης.

Δε θέλω να μοσχοβολήσει νοσταλγία,

όμως ζούσαν όλοι.

Αλήθεια,

ζούσαμε όλοι.