Νίκος Κωσταγιόλας: ένα ποίημα

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ουδέν κρυπτόν

εκεί – κατάχαμα – τους βρήκαν τεφρωμένους

και γύψο χύσαν στα σφιγμένα μέλη

να σαρκωθεί ο σπάνιος σπαραγμός τους

 

Ο ένας – είπαν – θα’ ταν δούλος, σκλάβος

από τους πολλούς που εμπορεύονταν

στα fora τότε και τα σκλαβοπάζαρα

– λάφυρο πιθανώς κάποιου πολέμου –

 

Τον βρήκε μέσα σε λιτό χιτώνι

η ώρα κείνη της καταστροφής

– θα κουβαλούσε κάποιο του αφέντη

του άχθος πάνω απ’ τους σακατεμένους

απ’ τα μυριάδες κρίματα σπονδύλους

σαν άρχισεν η γη να τρέμει –

 

                                                Ο άλλος

είπαν πατρίκιος.

                             Μια πλουμιστή

χλαμύδα φόραγε όταν η λαίλαπα

κατάπιε μια για πάντα το κορμί του

και λίπος θά’ τρεχε απ’ τα χείλη του

όταν στο έλεος παραδινότανε

το εύπορο σαρκίο του της στάχτης

κι η σκοτεινιά του έπαιρνε την όραση

– δε θα ξανάβλεπε ποτέ του μάλαμα

μήτε του ήλιου τ’ ακριβό το φως –

 

Εκεί, λοιπόν, κατάχαμα τους βρήκαν

δύο μάζες απολιθωμένης λάβας

τον πλούσιο, τον φτωχό πανομοιότυπους

– μονάχ’ από τα δόντια τους ξεχώριζες

που λαμπυρίζαν κάτασπρα εξώκοσμα

στιλπνά – στο τελευταίο τους καταφύγιο

 

Από τον θάνατον ουδέν κρυπτόν

γι’ αυτόν όλοι όμοιον οβολό κομίζουμε”.