Έτσι πορεύτηκαν οι μέρες

Με τρέξιμο και χοροπηδητά, τραγούδια και σκυλιά

Λαχανιασμένα  

Σε άσφαλτη διαδρομή, προς βέβαιο προορισμό-

Καθυστερούσαν μόνο κάπου κάπου στα πιο πράσινα τοπία

Κλωτσώντας πετραδάκια

Κορφολογώντας απ’ τα ρείθρα θάμνους  

Εφήμερες άγριες γνώσεις που ξεφύτρωναν  

Να δυναμώσει το άγνωστο-

Πορεύονταν αμέριμνες κι αθώες

Με λίγα κρίματα, από αυτά

Που δεν αφήνουν ανεξίτηλο λεκέ

Και λίγη καλοσύνη για τη λεύκανση του πρώτου λάθους 

Μέχρι που έφταναν σε σύνορα. Εκεί, μια σκέψη

Άγνωστη λέξη – τρίαινα μπηγμένη άξαφνα στο πουθενά

Άστραφτε. Τότε, ανάβλυζε και πάλι θάλασσα-

Συνεχιζόταν το ταξίδι, τώρα διαπλέοντας τον βίο ήρεμα 

Σε χρόνο παιδικό κι απέραντο

Μέχρι το πόντισμα σε άλλα βάθη-

Στο μεταξύ, έξω απ’ το φινιστρίνι, πάντα

Συνεχιζότανε και το παιχνίδι, ανεξάντλητος ο ουρανός:

Να ξεδιπλώνονται αδιάκοπα

Ατέλειωτες σελίδες με λογαριασμούς 

Αθροίζοντας πουλιά και σύννεφα

Έρωτες πολλαπλασιάζοντας, ανθρώπους διαιρώντας

Και αφαιρώντας άρτιες και περιττές

Σκηνές από τα προσεχώς-