Χρήστος Αντωνίου: δυο ποιήματα

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

 

Από κείνο το παραμύθι δε σώθηκε

παρά το τοπίο με τις ελιές και τα σπίτια.

Δε θυμάμαι τίποτα άλλο· τόσο μας είχε πικράνει

που με τον καιρό το ξεχάσαμε.

Ίσως να τέλειωνε σαν τ’ άλλα παραμύθια

και δεν είχαμε τη δύναμη να δεχτούμε την ειρωνεία.

Ίσως να τέλειωνε με μιαν αποκάλυψη

και δεν είχαμε την αρετή να βαστάξουμε την αλήθεια.

 

Τώρα ξετυλίγουμε το κουβάρι της ζωής

με την ίδια πίκρα π’ ακούγαμε τότε το παραμύθι.

Οι δράκοντες και τα στοιχειά δεν είναι μακρινά

ζούνε μαζί μας μέσα στα ίδια σπίτια

διασταυρώνονται μπροστά στα παιδιά μας.

Έτσι η ζωή κομποδέθηκε στο σκοτάδι

κι ο ήλιος στέλνει το φως του σε ένα άλλο ημισφαίριο

που δεν είναι μακριά, κάποια μέρα θα φτάσουμε

μα πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε το μύθο.

 

 

ΣΥΝΤΑΓΗ

 

Να τρυπάς με μια καρφίτσα τις λέξεις

στην καρδιά τους

ύστερα να τις λες μια-μια αργά-αργά

μέχρι να ματώνουν τα χείλη σου απ’ το

φυλακισμένο αίμα.

Δεν έχεις άλλη επιλογή.