Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα, στο βιβλίο της «Ο δικός μου Πούσκιν», αναφέρει κάπου ένα θλιμμένο τραγούδι που άκουγε παιδί :

 Μάτια γαλανά εσείς, περιστεριού,

Μαζί με των ανθρώπων την κακία

Την τρυφερή καρδιά παλικαριού

-και τη δική μου- πληγώσατε χωρίς αιτία !

 Η ποιήτρια μας διευκρινίζει πως τότε, δεν ήξερε πως οι στίχοι αυτοί δεν ήταν ποίημα του Πούσκιν, αλλά τραγούδι, ίσως και ρομάντζο. Ακόμη και στην ώριμη ηλικία της όμως, όταν πια όλα υπάρχουν μέσα της, αυτά τα γαλανά μάτια ήταν το φεγγάρι και ο έρωτας και η θλίψη και η κοριτσίστικη ψυχή και ο χωρισμός και ο δρόμος και όλα αυτά μαζί. Όλα αυτά, ονομάζονται Ρωσία των παιδικών της χρόνων. Αν ψάξει κάποιος στα σωθικά της, εκτός από δαίμονες που στροβιλίζονται στα σύννεφα, και σύννεφα που στροβιλίζονται από δαίμονες, θα βρει τα γαλανά μάτια ενός περιστεριού. Αυτά τα γαλανά μάτια υπήρξαν κομμάτι της ύπαρξής της.

Υπάρχουν στίχοι που αναβλύζουν συγκίνηση διαχρονικά. Όταν κάποιος αναφέρεται σε αυτούς, κάτω από ορισμένες συνθήκες, ελάχιστη σημασία έχει, τίνος είναι οι στίχοι, μια και το κυρίως θέμα την στιγμή εκείνη δεν είναι η λογοτεχνική  ανάλυση των στίχων του ποιητή, αλλά ότι αυτοί προκαλούν.

Βεβαίως , όταν αναφέρεται κάποιος στην ομιλία του σε στίχους ποιητή, οφείλει να γνωρίζει τον ποιητή. Είναι υποχρέωσή του κάτι τέτοιο απέναντι στην ποίηση. Αυτά αφορούν στην λογοτεχνία. Κάποτε ωστόσο, τα γεγονότα και η συγκινησιακή φόρτιση είναι τέτοια που αυτή η υποχρέωση γίνεται δευτερεύουσα ή ακόμη καλύτερα θα έλεγα αμελητέα. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένα κυρίως θέμα, όπου ένας άνθρωπος με στοιχειώδη ενσυναίσθηση ακουμπάει την προσοχή του. Θέλω να πω με όλα αυτά, πως τα γαλανά μάτια του περιστεριού, (σαν αυτά που μάγεψαν την Τβετάγιεβα τότε), έχουν κάποτε μεγαλύτερη αξία από τον ιδιοκτήτη του. Ακόμη και αν ο ιδιοκτήτης του είναι ο Πούσκιν ή ο Ελύτης.