Το μάθημα της Ιστορίας
Την Ιστορία
την ξαναέγραφες για τα παιδιά
που όλο βυθίζονταν στα κινητά τους.
Πιο ρόδινη, μη φοβηθούν,
συντομευμένη κι έγχρωμη,
να μη βαριούνται.
Την εικονογραφούσες
με θύματα που συγχωρούν
και θύτες που μεταμελούνται.
Πρόσθετες και τη φράση «ποτέ πια»
στην καταληκτική παράγραφο.
Αίφνης,
οι συσκευές εκπυρσοκρότησαν,
οι βόμβες σάς σφυροκοπούσαν.
-Πόση ντροπή για σένα
πόση διάψευση-!
Όταν κοπάσαν οι βομβαρδισμοί,
μες τη σιωπή,
δεν είχες πια παιδιά
να δασκαλέψεις.
.
Συγκλονιστικό!
Σαν βέλος μου τρύπησε την ψυχή!
Μόνο συγχαρητήρια μπορώ να πω!!!
Σας ευχαριστώ πολύ θερμά!
Η ποιήτρια Αλεξάνδρα Ζερβού έχει μια μοναδική ομολογουμένως ικανότητα. Γνωρίζοντας τα προηγούμενα ποιητικά της πετάγματα περιμένεις με αγωνία το παρακάτω, που πιστεύεις πως θα σε ξαφνιάσει όσο και τα προηγούμενα. Τι να φταίει σ’ αυτό; Μήπως είναι η ποικιλία των θεμάτων ,το ύφος το απλό και ανεπιτήδευτο, η διεισδυτική ματιά πἰσω από τα επιφαινόμενα; Διαλέγετε και παἰρνετε…
Έτσι και εγώ-πιστός ακόλουθος της τέχνης της-περίμενα με ανυπομονησία και λαχτάρα το νέο της ποιητικό πόνημα. Και νάτο, που ἠρθε: Το μἀθημα της ιστορἰας ο τίτλος του. Κοινότοπος τἰτλος θα μου πεις και εκ πρώτης όψεως λίγο πομπώδης. Σαν τι να θἐλει να μας πει η ποιἠτρια; Πράγματα χιλιοειπωμένα ἰσως, παλιομοδἰτικα; Ας μη την αδικήσουμε βγάζοντας αυθαίρετα συμπεράσματα μόνο από τον τίτλο. Ας πάρουμε υπόψη μας τη δουλειά , που έκανε χρόνια και χρὀνια στο κουρμπέτι-δασκάλα γαρ- Προσπάθησε τρόπους πολλούς θἐλοντας να διδἀξει με τον πιο σωστό τρόπο την ιστορία. Σ’αυτόν , που κατάληξε, πιστεύει πως ανακἀλυψε με αυτόν την Αμερική. Με την ορμή του νεοφὠτιστου και την πίστη της πως είδε, επιτέλους, το φως το αληθινό ως προς το σωστό τρόπο διδασκαλίας της ιστορἰας και μἀλιστα σε μια εποχή, που κυριαρχεί η αυτοκρατορία των κινητών τον βἀζει μπροστά πιστεύοντας πως είναι πανάκεια. Παρακολουθήστε, παρακαλώ , αυτό που υποστηρἰζω , στην προσπάθειά της να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Μάς έδειξε στην πράξη την προσπάθεια υλοποίησης του διδακτικού της οράματος. Ενδεικτικοί οι στίχοι΄΄ Την Ιστορία…στην καταληκτική παράγραφο. Ενθουσιασμός στο ακροατήριό της-δασκάλους και καθηγητές- λευκός καπνός΄΄Habemus papam’’. Τώρα ξέρουμε τον τρόπο. Ευχαριστούμε πολύ, Κυρία, για τον κόπο , που καταβάλατε, για να φτάσουμε όλοι σ’ αυτό το τέλειο αποτέλεσμα.
Και ενώ όλοι μας πλέαμε σε πελάγη ευτυχἰας, μια και μάς καθοδήγησε η δασκάλα μας σωστά μάς προκύπτει μια ανατροπή εξωγενής μεγάλου βεληνεκούς, που ανατρέπει το όλο σκηνικό και μάς οδηγεί στην απελπισία: Παρακολουθήστε το μέσα από τους επόμενους στίχους:
Αίφνης,
οι συσκευές εκπυρσοκρότησαν,
οι βόμβες σάς σφυροκοπούσαν.
-Πόση ντροπή για σένα
πόση διάψευση-!
Η ανθρώπινη προσπάθεια ,για να δομηθεί κάτι καλύτερο, πήγε στο βρόντο. Γιατί να συμβεί αυτό :Ποιος φταίει για αυτή την ανατροπή;
Αυθόρμητα, υπαινικτικά, χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις αλλά με στοχοθεσία απόλυτη η δασκάλα Ζερβού δεν μασάει τα λόγια της, παίρνει θέση απέναντι στον πόλεμο στη Γάζα, στο Ιράν ή όπου αλλού και νιώθει την ανθρώπινη ανάγκη να βροντοφωνάξει ως άνθρωπος και ως δασκάλα΄΄Όχι στον πόλεμο΄΄
Όταν κοπάσαν οι βομβαρδισμοί,
μες τη σιωπή,
δεν είχες πια παιδιά
να δασκαλέψεις………………….
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, Γιώργο μου!