Στο σπίτι μας

Όλη τη μέρα,

στο νοτισμένο σπίτι μας, εσύ κι εγώ,

σφουγγίζουμε προσεχτικά τους τοίχους,

τις ενοχές, τους φόβους μας, ο ένας του άλλου.

Τα βράδια,

δεξιωνόμαστε τις φιλικές εφέστιες σκιές

που σκύβουν στα χειρόγραφά μας, όλο περίσκεψη,

να εξευγενίσουν τις εκφράσεις των προσώπων,

να εξευμενίσουν τους θεούς, να μη φθονούν.

Είναι που τότε πια, γλυκαίνουν οι σιωπές μας

και σαν αλλοτινές γιαγιάδες, φιλόμυθες,

ενδόμυχα ξαναδιηγούνται τις ζωές μας

αμβλύνοντας τις ματωμένες τους γωνίες,

προσθέτοντας σκηνές και προσδοκίες

και τέλος ανοιχτό…

Ανοίγεις τότε τα παράθυρα, κι ας μπαίνει κρύο,

να ξεθυμάνουν  τόσα αισθήματα, να μην μας πνίξουν,

για να μπορέσουμε να κρατηθούμε κι άλλο,

να συνεχίσουμε.