Metazoë
Σημείωμα για τις αθόρυβες συνέχειες του ανθρώπου
Δεν υπάρχει “μετά”.
Υπάρχει μόνο
ένα απαλό ξεχείλισμα του πριν,
ένα μικρό κύμα που δεν κουράστηκε να επιστρέφει.
Ο άνθρωπος
δεν τελειώνει ποτέ εκεί που νομίζει πως τελειώνει.
Αφήνει πίσω του μυστικές μεταγραφές:
ένα βλέμμα που έγινε συνήθεια άλλου,
ένα άγγιγμα που ρίζωσε σε μια μνήμη,
ένα λάθος που ξαναγράφτηκε ως σοφία κάποιου τρίτου.
Τίποτε δεν χάνεται.
Όλα αλλάζουν δωμάτιο.
Η τεχνολογία κρατάει τη φωνή μας,
όχι για να μας φυλακίσει,
αλλά για να θυμίζει στον κόσμο
ότι κάποτε κάποιος
μίλησε έτσι,
έτσι ακριβώς:
σαν σταγόνα φωτός
που δεν πίστευε πως θα επιζήσει της νύχτας.
Το σώμα,
αυτό το ευγενικό δοχείο,
σπάζει σε χιλιάδες μικρές υποσχέσεις:
λίγο χώμα,
λίγη τροφή για τις ρίζες,
μια δόνηση που περνά στα μυρμήγκια
και αυτές τις μέλισσες που γνωρίζουν τα μυστικά της επιστροφής.
Και η μνήμη;
Α, η μνήμη είναι το πιο άδικο και το πιο γενναιόδωρο κομμάτι.
Σου παίρνει τη μισή ζωή,
σου χαρίζει άλλη μισή.
Σε θυμάται “λίγο λάθος”,
αλλά αυτό το λάθος
είναι το μόνο αληθινό αποτύπωμα σου στον κόσμο.
Δεν συνεχίζεις ως άγαλμα.
Συνεχίζεις ως ρεύμα.
Σαν αέρας που μπαίνει από παράθυρο άλλου σπιτιού.
Σαν πρόταση που κάποτε ψιθύρισες
και βρήκε καταφύγιο σε χείλη που δεν πρόλαβες να γνωρίσεις.
Δεν υπάρχει αιωνιότητα·
υπάρχει συνέχιση.
Και αυτή δεν είναι προνόμιο·
είναι φυσική κίνηση.
Έτσι προχωρά ο κόσμος:
με μεταγραφές,
με δανεισμούς,
με μικρές πράξεις που ταξιδεύουν
πολύ πέρα από τον χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας.
Αν αυτό είναι η Metazoë,
τότε δεν χρειάζεται να το υπερασπιστούμε σε κανέναν.
Είναι ήδη μέσα μας.
Και έξω μας.
Και γύρω μας.
Και μετά από εμάς·
χωρίς να μας ρωτήσει.
