Παλατινή Ανθολογία V, 64

Χιόνιζε, χαλαζόδερνε, σκοτείνιαζε παντού,

ρίχνε αστραπές, ρίχνε και κεραυνούς,

κι όλα τα σύννεφα τα μολυβιά στη γη επάνω τίναζέ τα!

Γιατί μονάχα αν με σκοτώσεις, τότε θα σταματήσω πια·

αν όμως με αφήσεις να είμαι στη ζωή,

ακόμη κι αν χειρότερα από αυτά περάσω,

εγώ ξενύχτης την καντάδα θα την κάνω.

Γιατί με σέρνει ο θεός² που και εσένα εξουσιάζει, Δία,

και όταν κάποτε υπάκουσες σ’ αυτόν, χρυσάφι γίνηκες

και μες στους χάλκινους εισχώρησες θαλάμους.³ 

Παλατινή Ανθολογία ΧΙΙ, 135

Το κρασί τον έρωτα αποδείχνει.

Ο Νικαγόρας που αρνιότανε σε μας πως είν’ ερωτευμένος,

με τις πολλές προπόσεις δοκιμάστηκε.

Και πράγματι· και δάκρυσε, και το κεφάλι έσκυψε,

και με θλιμμένα μάτια όλο κοιτούσε κάτω,

και το στεφάνι το καλά στερεωμένο στα μαλλιά του,

επάνω τους δεν έμεινε.

⁴Παλατινή Ανθολογία ΧΙΙ, 77

Εάν ψηλά στις πλάτες σου χρυσά φτερά αποκτούσες,

κι εάν από τους ώμους σου τους αργυρούς

φαρέτρα με τα βέλη της περνούσες,

και στον εξαίσιο τον ΄Ερωτα στεκόσουν πλάι, αγαπημένε,

μά τον Ερμή, ούτε η ίδια η Κύπριδα θα αναγνώριζε

ποιον έχει αυτή γεννήσει!

Παλατινή Ανθολογία VII, 217

Tην Αρχεάνασσα κρατάω μέσα μου,⁵ ναι, την εταίρα από την Κολοφώνα,

που ο γλυκός ο ΄Ερωτας καθότανε και στις ρυτίδες της ακόμη.

Αχ εραστές, εσείς που τον ανθό τον νιόβγαλτο τής θαλερής τής νιότης της

δρέψατε τότε, σαν πέταγε τα πρώτα της τα λούλουδα,

μέσ’ από τι μεγάλη πυρκαγιά περάσατε!

Παλατινή Ανθολογία V, 210

Με το κλαρί το τρυφερό μ’ άρπαξε αμέσως⁶ η Διδύμη· ωιμένανε!

Κι εγώ λιώνω σαν το κερί πλάι στη φωτιά, το κάλλος της θωρώντας.

Κι αν είναι μελαμψή, και τι μ’ αυτό; Είν’ έτσι και τα κάρβουνα·

μα όταν τα ανάψουμε εκείνα, σαν τριανταφυλλιάς μπουμπούκια λάμπουν.

Παλατινή  Ανθολογία ΧΙΙ, 166

Τούτο το κάτι που απ’ την ψυχή μου απόμεινε,

ό,τι, ό,τι και να ’ναι, ΄Ερωτες, αυτό,

αυτό τουλάχιστον αφήστε το,  στ’ όνομα των θεών, να έχει ησυχία!

Αλλιώς, μη με χτυπάτε πια με τόξα, χτυπάτε με με κεραυνούς!

Ναι, κάντε με στάχτη, χωρίς άλλο, κάντε με κι αθρακιά!

Ναι, ναι, χτυπάτε, ΄Ερωτες! Γιατί έτσι που μ’ έχουνε τα βάσανα μαράνει,

αν κάτι γίνεται να έχω από σας, αυτό στ’ αλήθεια θέλω να ’ναι.

1)Για τον σπουδαίο επιγραμματοποιό Ασκληπιάδη βλ. κείμενό μας της 8^ης Ιανουαρίου 2019.

2)Εννοείται ο ΄Ερωτας.

3)Πρόκειται για τον μύθο της Δανάης, η οποία απέκτησε από τον Δία τον Περσέα (βλ. άρθρο μας για τον Σιμωνίδη τον Κείο, 29/8/2020).

4)Το επίγραμμα αυτό αποδίδεται ή στον Ασκληπιάδη ή σε έναν άλλον επιγραμματοποιό, τον Ποσείδιππο.

5)Το επίγραμμα είναι ερωτικό αλλά έχει συμπεριληφθεί στα επιτύμβια, καθότι μιλάει το μνήμα της νεκρής Αρχεάνασσας.

6)Εδώ η χρήση της φράσης είναι μεταφορική, δανεισμένη από την πρακτική της προσέλκυσης πεινασμένων αιγοπροβάτων ή άλλων ζώων σείοντας μπροστά τους χλωρό κλαρί.