Μα τι Πρωτομαγιά κι αυτή, αλλιώτικη απ’  τις άλλες. Του κήπου μου οι μυρωδιές κι οι μαργαρίτες στις αυλές, γεμάτες απορία: Πού είναι η Κυρία; οι παπαρούνες μου κι αυτές…

Ι Μάγισσες και μαΐστρες νυχτιάτικα στήσαν χορό με επωδές και ξόρκια, φίλτρα κι αμποδέματα της αγελάδας το αίμα το γάλα του φεγγαριού πίνουν και βρίζουν, κοροϊδεύουν και ασχημονούν η πανσέληνος…

Σε κόκκινη αγκαλιά ανθίζει το χαμόγελο στο θάνατο που αφειδώς σκορπίζεται δείχνει τα δόντια του ενώ γύρω οργιάζει η φύση κι εξακοντίζεται το Φως στα πιο βαθιά σκοτάδια. Σπίνοι πάνω…

Αυτό το Μάη με τις τόσες κόκκινες αντιδράσεις τον ήλιο ψηλά, τα μάτια χαμηλά να τον ταξιδέψουμε σ' όλα τα δέντρα σ' όλα τα νερά για να 'ρθουνε ξανά ...…

Και πού λοιπόν ο Μάης φέτος πού τα στεφάνια του;   Ανθίζουν αναφυλαξίες, τρόμοι, αλλεργίες, εξανθήματα θάλλει η θλίψη διακλαδίζονται αναρριχώμενα παράσιτα μελαγχολίας, ανασφάλειας   Φήμες κυκλοφορούν: ήρθε ο Μάης…

Κι ήρθε ξανά ο Μάης με τα μάγια του, ο «Λούλουδος», ο «Πράσινος», ο «Τριανταφυλλάς, ο πρώτος μήνας δίχως ρω,                     ο μυροβόλος μήνας όπου η φύση η ολοπράσινη ηδονικά…