Η (πέρα από την προσληπτικότητα της νόησης) έννοια «χρόνος» απασχολεί εμμονικά την Ποίηση. Προσωπικά, σε όλα μου σχεδόν τα ποιητικά βιβλία ο χρόνος παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο (στα δυο μάλιστα συνθέτει…
ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Ο πατέρας μου, που ήταν γεωπόνος, είχε κάποτε μπολιάσει μια λεμονιά στο περιβόλι μας με μπόλι μανταρινιάς κλημεντίνης. Τον άλλο χρόνο, ξεχνώντας τι είχε κάνει,…
ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ Η Γλώσσα είναι το όχημα της Ποίησης. Η Ποίηση είναι το άλογο της Γλώσσας. Αυτή μόνο τη φράση είχα γράψει στην οθόνη που περίμενε το αποψινό…
Πιστεύω πως όλοι ενοικούμε σε μια πολλαπλή πραγματικότητα, η οποία διαρκώς μας διαμορφώνει και την οποία διαρκώς διαμορφώνουμε. Επίσης, θεωρώ αυτονόητο πως όλοι, ανεξαιρέτως, διαθέτουμε και διαχειριζόμαστε μια πολλαπλή προσωπικότητα.…
Τον εικοστό αιώνα η επιστήμη προχώρησε με φοβερά άλματα. Οι ανακαλύψεις διαδέχονταν η μια την άλλη σε καταιγιστικούς ρυθμούς. Στην τελευταία δεκαετία του αιώνα πλέον συνωστίζονταν – και στον τελευταίο…
Η Ποίηση και η Φιλοσοφία είναι αδελφές ομογάλακτες. Και οι δυο τρέφονται από τους αστείρευτους μαστούς του Άγνωστου και του Κρυπτού, του Ωραίου, και του Αποτρόπαιου, του Μηδενός και του…
Και η γυναίκα και ο γυναικείος λόγος είναι τελευταία πολύ του συρμού. Καιρός ήταν, θα πουν κάποιες. Μα πάντα ήταν, θα πω εγώ: Από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας…
ΕΚΛΑΜΨΗ Αστραπιαία πτήση σμήνους αργυρού αφρόψαρων Στα ύφαλα μαύρων μαντείων Έσβησε, σβήνει, πάει, έσβησε- Αμέσως, μ’ ένα γδούπο, να, ξανά Ακόμα άλλος ένας μαύρος ήχος, βενθικός Μπροστά…
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΑ Δύο η ώρα. Τι μου θυμίζει; Ναι: Το μαύρο που υπήρξα, εκείνο το αχειροποίητο, που υπήρξα Για μια ελάχιστη στιγμή, την απερίγραπτη, πριν απ’ τη…
Άγρια Άνοιξη Αδέσποτη, ξέφυγε παρά πέντε Τρέχει γαβγίζοντας και κατουρώντας τα λιβάδια Γαλαζωπό σημάδι στον λαιμό Το δόντι στη σφαγίτιδα μπηγμένο ακόμα- Δεν θα ξεφύγει Πίσω της βαριοπατά ο ίσκιος…
Ξέρετε –ξέρουμε ποιος είναι ο Ρίτσος; Όλο τ’ απόγευμα, σκυμμένος στ’ ακρογιάλι, μόνος, μάζευε βότσαλα, λευκά, τριανταφυλλιά, γαλάζια, με τόση σοβαρότητα και προσοχή, που ο ίδιος χαμογελούσε με υποψία…
Έαρ αρχαίο, αθάνατο Από τη στάχτη του χειμώνα Ο ανερμήνευτος κωδίκελλος στο τέλος των γραμμένων- Νιώθεις το αεράκι; Άτολμο, όλο χνούδια και σε πτήση χαμηλή; Είναι αυτό το ίδιο…
