Μπήκε και βγήκε στη φθινοπωρινή θάλασσα του νησιού, πολλές φορές, ασθμαίνοντας. Πατώντας στα ρηχά, κάθε φορά έβγαζε, με κόπο, ένα πολύ μεγάλο βότσαλο, το καμάρωνε και το ακουμπούσε με τρυφερότητα…
Ο πατέρας τους είχε τη σοφία των γέρικων δέντρων του. Τον ξέρω μόνον από τις αφηγήσεις τους, μα τέτοιον τον φαντάζομαι κι εγώ: σαν τον κορμό μιας γέρικης ελιάς. Τα…
Θα ευχόμουν το γκρι από την παλέτα των χρωμάτων να χαθεί. Να μην φτιάχνεται όταν στο μαύρο βάζω άσπρο. Πώς το καλό με το κακό να συνυπάρξουν; Έτσι, σιωπηλά γεννιέται…
Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι κόσμος είναι θόρυβος, άλλοι ισχυρίζονται ότι είναι μουσική, μα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν εκείνοι μάλλον άνθρωποι της γεύσης ή απλώς κουφοί), που ορκίζονται ότι ο κόσμος…
Έξω από την πόρτα μου έχω ένα μπολ γεμάτο γατοτροφή. Περνάνε οι γάτες της γειτονιάς, τρώνε, φεύγουν. Καμιά φορά αργώ να το ξαναγεμίσω, και τότε μαζεύονται κάμποσες, κάθονται εκεί και…
Ἦτὰν ἀληθῶς μιὰ ταραγμένη ἐποχή. Μόλις εἴχαμε φτάσει μετανάστες μετὰ τὸν ξεριζωμὸ σ' ἕνα βόρειο λιμάνι. Οἱ ντόπιοι μᾶς φέρθηκαν σὰν σκουπίδια. Χειρότερα, σὰν ζῶα. Μέναμε σε μιὰ βρώμικη σκηνὴ…
![Read more about the article Αγγελική Θάνου[1]: Ευτυχώς ήρθαν οι Γερμανοί… Ένας αφηγηματικός μονόλογος](https://www.periou.gr/wp-content/uploads/2025/09/παιδί.jpg)
Προς τιμήν της 97χρονης κυρίας Ναυσικάς Τα κορίτσια τα είχαν «στην μπούκα[2]» τότε. Κι εμένα με είχαν «στην μπούκα», γιατί ήμουνα κορίτσι. Σχολείο με έστειλαν για λίγο, μετά υπηρέτρια…
Θυμάμαι ήταν ένας τεράστιος υπαίθριος καταυλισμός. Λίγοι πάγκοι, υποφώσκοντες, ήταν ανάκατοι. Δεν ξέρω τι πουλούσαν. Το ρολόι της εκκλησίας έλεγε μεσάνυχτα. Δεν ξέρω αν πήγαινε καλά. Θέαμα ανοίκειο. Γεμάτο χώμα.…
ΟΠΟΥ ΔΕ ΔΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΑΙΔΙΑ Το υπαίθριο καφέ είχε αρκετό κόσμο εκείνο το ζεστό κυριακάτικο πρωινό. Στο διπλανό τραπέζι κάθονταν μια ώριμη γυναίκα και δυο σκανταλιάρικα παιδιά προσχολικής…
Η Απουσία της Το πρωί εκείνης της ημέρας επέμενε να τον συνοδέψει στο σχολείο. Ο μικρός μούτρωσε, μα τί έπαθες, τι θα λένε οι συμμαθητές μου ρε μαμά σαν…
Ο ΒΡΑΧΟΣ «Θα με συνδέσεις με τον κόσμο;» του είπε… Έξω από εκείνο το δωμάτιο απλωνόταν μια ολόκληρη ζωή κι εκείνη χρειαζόταν μόνο δυο δρασκελιές για να την φτάσει.…
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΓΛΥΚΟ ΠΟΥΛΙ ΜΕ ΑΓΡΙΑ ΜΑΤΙΑ. Καθόταν στο απέναντι τραπέζι. Κρατούσε κάποιες σημειώσεις ίσως. Τον έβλεπα που ήταν απορροφημένος. Το πρόσωπό του ήταν σοβαρό, σχεδόν προβληματισμένο.…
