Λίζα Διονυσιάδου: Η παράξενη πόλη

Η πόλη ήταν αστραφτερή. Δυσκολευόταν να πιστέψει ότι είναι πραγματική και όχι αντικατοπτρισμός. Το μόνο που τον έφερνε στην πραγματικότητα, ήταν τα μολυσμένα νερά του ποταμού (αν τα παρατηρούσες από…

0 Comments

  Γιούλη Ζαχαρίου: Ένα δικό μου όνομα

    Άρχισα να ζω πραγματικά όταν γνώρισα τη γάμπα της Βέρας. Γάμπα  γεροδεμένη, μονοκόμματη. Είχα αράξει δίπλα σ’ ένα παγκάκι στο παρκάκι της γειτονιάς και λιαζόμουν μισοκοιμισμένος. Με το…

1 Comment

Παναγιώτης Βλάχος: Τι ονειρεύονται οι γάτες;

Οι γάτες ονειρεύονται. Σίγουρα. Ονειρεύονται με κλειστά μάτια, ονειρεύονται με ανοιχτά μάτια. Κοιμούνται βαθιά, άλλες φορές έχουν τον ύπνο της εγρήγορσης. Κουνούν τα βλέφαρά τους, βγάζουν ήχους, τινάζονται. Αμφιβάλλω ωστόσο…

0 Comments

Έφη Φρυδά: Κόκκινη κλωστή δεμένη

Κόκκινη κλωστή δεμένη/ και στη γάτα τυλιγμένη/ δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει/ το κονσέρτο να μμμιαουρίσει. Κι έτσι η γατοπαρουσίασή μας αρχίζει, με το κουβάρι της Ντίνας, εκείνης της Αλίκης…

0 Comments

Κώστας Γιαννόπουλος: Ο γάτος του επιζώντα

 Παλιότερα του άρεσε να επιδιορθώνει ρολόγια, αυτά που είχαν γρανάζια και κουρδιστήρια. Τα παλιά κλασικά ρολόγια. Είχε ένα κουτί με τα κατάλληλα εργαλεία και όταν το ξέχναγε ανοιχτό, ο γάτος…

0 Comments