"Πώς σε λένε;" Την ρωτάω.  "Χρυσοβαλάντω,"μου απαντάει.  "Τι όνομα είναι αυτό; Δεν το έχω ξανακούσει," της λέω. Το κορίτσι κοιτούσε κάτω τα γυμνά της πόδια.  "Εσένα; "Με…

      Το γκρίζο κι άχαρο κτίριο ήταν κιόλας πολύ μακριά, πίσω μας.  Εκείνο το κτίριο που στεγάζει σε τέσσερις ορόφους παιδιά. Εφήβους κλείνει μέσα η βαριά σιδερένια εξώπορτα. Μπαίνοντας…

Φλώρινα, Αύγουστος 1987 Κανείς μας δεν ήταν ιδιαίτερα θεοσεβούμενος. Ούτε ο Βαγγέλης ούτε εγώ και νιώσαμε το λιγότερο έκπληξη, όταν γύρω στα τέλη Αυγούστου ο παπα-Γιώργης μας φώναξε στην εκκλησία.…

                                                           …

                                                           …

                                         Ανεβαίνοντας στον Ταΰγετο, έξω από το κοιμητήριο ενός χωριού που…

Η Ναταλία κι εγώ   Έχει βραδιάσει εδώ και ώρα. Τι κρύα νύχτα κι αυτή! Πάλι καλά που η Ναταλία είναι σπίτι σήμερα, κι έτσι δεν χρειάζεται να ανησυχώ για…

Με σκυμμένους τους ώμους κατέβαινε το δρόμο προς το σπίτι της. Φορούσε στο κεφάλι ένα ψάθινο τρύπιο καπέλο για να προφυλαχτεί από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Στο ένα χέρι…

   Από παιδί μου άρεσαν τα δαχτυλίδια. Της μαμάς πρώτα. Όχι η βέρα, όχι. Της στένευε το δάχτυλο και το έκανε σαν λουκάνικο. Το άλλο, με το ρουμπίνι (μια κοτρόνα…

     Εκείνο το πρωί, την ώρα που πέρναγε από το διάδρομο για να μπει στην κουζίνα η Κλαίρη γλίστρησε και έπεσε με τη μούρη πάνω σ’ ένα βουνό από…

Απόγευμα Σαββάτου έξω από το πατρικό μου στέκομαι στο πεζοδρόμιο και φωνάζω.  - Μαμά, ήρθα που είσαι; Ήρθα να σε δω! Την βλέπω στη μπροστινή αυλή του σπιτιού σκυμμένη πάνω…

Απόκριση στα «Φυτά εξωτερικού χώρου» του Γιάννη Κονδυλόπουλου   Χρήσεις Το στόμα ρουφάει την σούπα, δαγκώνει με φροντισμένα δόντια την τροφή, την μασά, την κατεβάζει αργά. Μια μπουκιά αγκομαχεί στο…