Βασιλική Κοντογιάννη: ΑΛΕΠΟΥ
ΑΛΕΠΟΥ Κειτόταν στη μέση του δρόμου στην άσφαλτο ορεινή αγροτική οδός κλειστές στροφές στην ανηφόρα Τα βουνά στο βάθος υποβλητικά γράφοντας τη δύναμή τους στον ορίζοντα Κι εκείνη…
ΑΛΕΠΟΥ Κειτόταν στη μέση του δρόμου στην άσφαλτο ορεινή αγροτική οδός κλειστές στροφές στην ανηφόρα Τα βουνά στο βάθος υποβλητικά γράφοντας τη δύναμή τους στον ορίζοντα Κι εκείνη…
Είχα ξεμείνει στην πόλη το καλοκαίρι μιας χρονιάς που δεν θυμάμαι. Η πρόσκληση της Αλεόης να με φιλοξενήσει στο χωριό της ήρθε σωτήρια. Το χωριό ήταν σκαρφαλωμένο σε…
Με του Μαρτιού το καλωσόρισμα το γλυκό , το γνέψιμο το πρόσχαρο τ' Απρίλη και το γέλιο και του Μαγιού τ' αγκάλιασμα και το φιλί , πήρε ο κόσμος φώτισμα…
ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ Στη μητέρα μου Είχε δυσκολευτεί ν' αποφασίσει. Προσπαθούσε να τους πείσει πως είχαν λάθος, πως τίποτα το εγωιστικό δεν έκρυβε η άρνησή του. Κάποτε σταμάτησε να αντιδρά.…
Κάθε μέρα μπαίνουμε μετά φόβου θεού στο θάλαμό σου, μήπως αντικρίσουμε το κρεβάτι σου ξέστρωτο, χωρίς σεντόνι και με σένα να είσαι αλλού, όπως βλέπουμε στις ταινίες. Ωστόσο στο σπίτι μας…
Δόντια πυκνά δαγκώνουνε του χταποδάρη ήλιου τα πλοκάμια. Έξω απ΄την τροχιά της γης καυτή η ανάσα φτερουγίζει με τ΄άσπρα της τα πιατικά, προικιά ολάκερο σερβίτσιο. Σε μια καρότσα φορτηγού κορνάρουνε…
… Ήτανε πολύ μεγάλοι αέρηδες πάνω στη γη των ανθρώπων - πολύ μεγάλοι αέρηδες επί το έργον, ανάμεσά μας, Που μάς τραγουδούσαν τη φρίκη του να ζεις, και μας τραγουδούσαν…
Πρώτα πρώτα να ζωγραφίσεις ένα κλουβί με μια πόρτα ανοιχτή, ύστερα ζωγράφισε κάτι κομψό, κάτι απλό, κάτι όμορφο, κάτι χρήσιμο για το πουλί, ύστερα βάλε το μουσαμά δίπλα σ' ένα…
Μάη ωραίε Μάη με βάρκα στο Ρήνο Κυρίες κοιτάζαν απ’ το βουνό εκείνο Είστε τόσο ωραία μα η βάρκα μακραίνει Ποιός κάνει να κλαίνε οι ιτιές στο ποτάμι Οπωρώνες με…
-Μαμά, μερικά πρωινά όσον κι αν θέλω δεν μπορώ να σου μιλήσω έχω δουλειά στο κόκκινο -Δεν πειράζει, παιδί μου. Είσαι καλά; Παύση -Μαμά, διορθώνω γραπτά καθαρίζω το μπαλκόνι…
Επι στροφή βαθιά πολύ βαθιά στο διάφανο το μπλε ξανά ξανά ξανά το ασφαλές υγρό…
Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ο χρόνος σμιλεύει αργά αλλά αδυσώπητα τη μορφή μου. Δεν ξεγελιέται και ας προσπαθώ να του ξεφύγω. Εις μάτην. Είναι ορατά τα σημάδια του…