Δημήτρης Γαβαλάς: Ένα ποίημα
V / ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ Τα άλλα νησιά στο βάθος του πελάγου προσμένουν την ανάδυση Ο άνεμος βρίσκεται παντού. Παίρνει δρόμο ποταμού με πικροδάφνες και πικραίνεται παίρνει δρόμο του…
V / ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ Τα άλλα νησιά στο βάθος του πελάγου προσμένουν την ανάδυση Ο άνεμος βρίσκεται παντού. Παίρνει δρόμο ποταμού με πικροδάφνες και πικραίνεται παίρνει δρόμο του…
ΝΕΚΥΙΑ Αυτή η νέκυια ποτέ δεν γίνεται σωστά εδώ κάτω γιατί δεν έχουμε καιρό. Μένουν μονάχες κάτι νυχτερίδες ντροπαλές, πιασμένες στα τοιχώματα της σήραγγας, ψυχές της μάνας μας, και περιμένουν…
ΕΙΠΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ‘ΓΔΥΣΟΥ’ Είπα στην Ποίηση ‘γδύσου’ βγάλε τα φκιασίδια έλα μαζί μου στους βουερούς δρόμους τις μεγάλες σιωπές. Κάποτε περπάτησα στα περιβόλια κάτω από δέντρα με…
Ο Τιτανικός Ένα βουνό, ταξίδι στον ωκεανό πνίγει το φόβο τον αιώνιο της θάλασσας Άνθρωποι πάνω του, όμοιοι θεοί Ραίνει με φως τα σκότη τα απύθμενα σχίζει το άγνωστο γλιστρώντας…
ΑΠΟΓΡΑΦΗ «Το ξύλο αυτό που δρόσιζε το μέτωπό μου τις ώρες που το μεσημέρι πύρωνε τις φλέβες σε ξένα χέρια θέλει ανθίσει.» Γιώργος Σεφέρης, Το ναυάγιο της «Κίχλης» Τον καιρό…
Για μια φορά και έναν καιρό... Έπαιζε με τις λέξεις τις έκανε φιγούρες χορού σώματα που πολιορκούσαν τη νύχτα πλάσματα ανέμελα συντροφικά μα πρόσεχε να μην αγγίζουν το ένα το…
ΤΟ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ Αιχμάλωτη στο κάδρο μένει ακόμα η στιγμή. Μα κάποτε μπορεί και ξεγλιστράει. Τρέχει τότε στον τοίχο, Στάζει στο πάτωμα. Απλώνεται στα έπιπλα, στα χαλιά, στα ρούχα. Εκεί συναντάει…
Φτηνό το φως, φτηνά μαγαζιά, φτηνότερα λόγια. Άλλοι έφυγαν, άλλοι κοιμούνται, άλλοι πεθάνανε. Κι αυτοί κι εκείνοι το ίδιο γερνάνε. Εσύ αρνήθηκες τον γενικό κανόνα. Άφησες πλαγιασμένο στο κρεβάτι σου…
Μα τι Πρωτομαγιά κι αυτή, αλλιώτικη απ’ τις άλλες. Του κήπου μου οι μυρωδιές κι οι μαργαρίτες στις αυλές, γεμάτες απορία: Πού είναι η Κυρία; οι παπαρούνες μου κι αυτές…
Ι Μάγισσες και μαΐστρες νυχτιάτικα στήσαν χορό με επωδές και ξόρκια, φίλτρα κι αμποδέματα της αγελάδας το αίμα το γάλα του φεγγαριού πίνουν και βρίζουν, κοροϊδεύουν και ασχημονούν η πανσέληνος…
Σε κόκκινη αγκαλιά ανθίζει το χαμόγελο στο θάνατο που αφειδώς σκορπίζεται δείχνει τα δόντια του ενώ γύρω οργιάζει η φύση κι εξακοντίζεται το Φως στα πιο βαθιά σκοτάδια. Σπίνοι πάνω…
Αυτό το Μάη με τις τόσες κόκκινες αντιδράσεις τον ήλιο ψηλά, τα μάτια χαμηλά να τον ταξιδέψουμε σ' όλα τα δέντρα σ' όλα τα νερά για να 'ρθουνε ξανά ...…