Κανείς δεν ρώτησε, ποτέ, πώς ένιωθε εκείνη.

Αν θυμόταν, αν φοβόταν,

αν ένιωσε ή αν πόθησε κάτι

αν αλήθεια ήθελε

εξόριστη ν’ απηχεί τον κεραυνό

κλειστή σαν στρείδι

κι ανοικτή σαν ουρανός, μαζί.

Κρίματα, βλαστήμιες

η πλατεία κοιμάται χρόνια αφιονισμένη

σε νύχτες που ασωτεύει ο νους.

Μοίρα άπραγη,

γυναίκα,

στίγμα και στήριγμα αιώνιο

έλα, εσύ να σώσεις

εκείνη, που καινούργιου κόσμου

μάνα θα γενεί.

 

Άντρα, ως να σου ανήκει

η γυναίκα,

κλεφτά τον έρωτα αδράχνεις, κι ύστερα

στη μαρμαρένια ρέμβη σου

παγώνεις,

δεν ξανανθίζει η νιότη

και ούτε γεύεσαι τα δώρα της ζωής

όσο σε περιζώνει οργή και ζήλεια,

χίλια κουπιά έχει το καράβι της και φεύγει.

 

Εκείνη όμως

που η ανάμνηση της παραμένει σιωπηλή

που μόνο το φιλί της,

κάποτε, πολύ παλιά, έγινε ποίημα

ίσως και να θυμάται

ίσως πάλι και να μην θυμάται, καθόλου.

Κανείς δεν ρωτά

γιατί οι γυναίκες

είναι μνήμες, όχι πρόσωπα.

Ίσως πάλι

ξεφυλλίζοντας το τεφτέρι των αδικημένων

να θυμάται

περισσότερο τον εαυτό της

κι όχι εκείνον που την έκανε ανάμνησή του

χωρίς να την ρωτήσει.

Γυναίκα ανάμνηση,

κι όταν δεν την κοιτάς κατάματα,

γίνεται καθρέφτης

που δείχνει μόνο τον εαυτό σου.

 

Εκείνη, η γυναίκα, δεν έχει φωνή.

Τής έλεγες «μίλα, μίλα»,

μα η ψυχή της κρυβόταν πίσω από σιωπές

δεν τολμούσε

δεν μιλούσε

όχι γιατί δεν ήξερε.

μα γιατί έτσι την έμαθαν

«και η φωνή της φταίει»

Της έλεγες «μίλα, μίλα»,

εννοούσες «πες ό,τι θέλω ν’ ακούσω».

 

Εκείνη, που έγινε γυναίκα

όχι με γιορτές και λουλούδια,

αλλά με το σώμα της

να είναι πάντα κάτι που χρωστά

μέσα από διλήμματα,

απελπισία και φόβο.

Δεν ήταν ποτέ το ποίημα. Ήταν το σώμα,

το κορίτσι που μεγάλωσε,

ήταν το σκισμένο της φόρεμα

τα βράδια που έκλαιγε,

ήταν οι μώλωπες στο πρόσωπο,

ήταν που ξέχασε να ζήσει κι έχασε,

που άργησε πολύ, μα

τελικά επέλεξε την άλλη όχθη

που συνεχίζει, μεγάλη πια

να διαλέγει τί κρατά και τί αφήνει

χωρίς ανούσιες προσδοκίες.

Η ζωή της σκόρπιες φευγαλέες εικόνες,

όλες σε εξόριστους καιρούς

σε συζητήσεις με τον άνεμο,

με τη θάλασσα,

με τα κίτρινα φύλλα

αυτά που πέφτουν αργά αργά

στις αλάνες της προκυμαίας

τόσο απλά

σαν ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις.

 

Συχνά χάνεται κατά λάθος, στο λάθος

δεν αντέχει

σ’ ένα σαθρό κόσμο

που τρέφει τη βία

να παρίσταται άπραγη.

Μίλα, να σπάσει η σιωπή της απόγνωσης,

ν’ αλλάξει ο κόσμος

που θέλει γυναίκες χωρίς ονόματα.

Μίλα, εσύ η γυναίκα

ω ναι, δεν ήσουν ποτέ το ποίημα

είσαι  όμως η γυναίκα

που φέγγει στο μέλλον

χωρίς αυταπάτες,

αλλάζοντας τη δική σου ρότα

αλλάζει ο κόσμος.

Είσαι γυναίκα. Εκεί έξω

δεν ξέρουν τις γυναίκες

τις θάβει η σκόνη της στέρησης,

η ενοχή της επιθυμίας,

η τιμωρία της φωνής.

 

Είσαι γυναίκα

μίλα, δεν είναι αδυναμία να κλαις,

είσαι το βλέμμα

που διαβάζει τ’ ανείπωτα

είσαι οι λέξεις που κράτησες μυστικά

για να βγεις απ’ το λήθαργο.

Είσαι γυναίκα,

δεν είσαι ένας ρόλος,

ούτε μια στολή που σού φόρεσαν με το ζόρι

σε θέλουν κομπάρσα,

γεννήθηκες πρωταγωνίστρια,

ενός έργου

που δεν έγραψε κανείς για εσένα

εσύ το γράφεις.

Πρέπει να μιλάς,

ακόμη κι αν χρειαστεί

να διασχίσεις την απόσταση

από τον κίνδυνο ως την ελευθερία

πόδια γυμνά

ξυπνάς τον πρώτο σου εαυτό

πυξίδα σου

η αγάπη.

 

Είσαι γυναίκα. Εκεί έξω

δεν ξέρουν τι σημαίνει,

θαρρούν ακόμη

πως σε κρατούν στη χούφτα τους

ένα «ναι σε όλα»,

ένα σώμα υπάκουο, δεν αντιμιλάς, δεν αντιδράς

έμαθες ν’ αντέχεις.

Δεν ύψωσες τη γροθιά, λες

σε χτύπησαν όμως

δεν είσαι φωτιά, λες

μα καίγεσαι, σαν χαρτί, κάθε φορά

που σ’ αγγίζουν χωρίς να ρωτούν

κομματιάζοντας την ψυχή σου.

 

Παρελαύνει ο ίδιος θίασος

πόλεμος, πείνα, φτώχεια,

απύθμενη η άβυσσος

μετριέται σε χαρτονομίσματα η τιμή.

Εσύ.

Η γυναίκα.

Όχι φλόγα ποιητική,

εσύ, η σπίθα που δεν έσβησαν.

Η φωνή που τώρα ανοίγει ρωγμή στη συνείδηση.

Η ρωγμή που γίνεται δρόμος.

Αύριο,

στο χάσμα του γκρεμού

πάλι εσύ, η γυναίκα.

 

 

Ζωή Δικταίου, Κέρκυρα, 18 Σεπτέμβρη 2025