ΔΙΑΖΕΥΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Έτσι για λίγο
σαν ένα λουλούδι μέσα σε τσιμεντένιο κάμπο
ή όπως στο μουσείο σαν είδα τη θεά με το σάτυρο
που με βασανίζει ακόμη
όπως όταν ερωτευόμαστε με μια ματιά
ή για πάντα;
Καμπύλη την καμπύλη
η αγωνία πλάθει τους αγγέλους
ή μήπως είναι η λύτρωση όπως στο αρχαίο δράμα;
Μα οι θεοί δεν κατεβαίνουν πια με μηχανήματα στη σκηνή
κι εγώ τελείωσα το ρόλο μου.
Μήπως υπάρχει κάποιος γύρος ακόμη
για μένα – έστω κι ο τελευταίος – να μοιραστώ
ό,τι μάζεψα από τα μάρμαρα του Σεφέρη
και τους στίχους μου
ή όχι;
Έτσι για λίγο για να βασανίζομαι πολύ
ή για πάντα;
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΚΕΙΝΗ ΑΓΑΠΗ
Την έβδομη έκδοση των ποιημάτων
που μου χάρισες – θυμάσαι; – την άλλαξα.
Προχτές αγόρασα τη δέκατη Τρίτη.
Εντωμεταξύ έχουν γίνει πολλά,
έχω προχωρήσει σε ειδικές κατευθύνσεις
και λογαριάζω πολύ τον αριθμό μέσα στην ποίηση.
Αλλά, ξέρεις, είναι κάτι στιγμές που τις βαφτίζεις
στο αίμα σου
μη σε προδώσουν
και δαγκώνεις τη γλώσσα σου να την κάνεις κομμάτια
μη τυχόν και μιλήσει.
Γι’ αυτό κι οι καθημερινές μας ακόμα κουβέντες
έχουν κάτι αποχρώσεις κόκκινες
που μπορεί να σε ξεγελάσουν
να νομίσεις πως είναι από κεράσια
ή από φιλιά.
Μα η ζωή δεν είναι όνειρο
Να το ξεχάσεις
ή να το αλλάξεις
σα μια παλιά έκδοση ποιημάτων
με μιαν άλλη, μ’ αυτήν θα ζήσεις
με την πρώτη εκείνη αγάπη
που χάθηκε
για να σε κάνει ποιητή.
