Εγώ, η γυναίκα, ρόδο που αναπνέει

στου Βασιλιά τον κήπο είμαι το θαύμα.

Δεν είναι πουθενά πιο όμορφο πράγμα,

και ούτε άστρο σοφό μυστικό λέει

πιο βαθύ απ’ αυτό – τ’ άρωμά μου εμπνέει

τους ποιητές στης άνοιξης το χάρμα

να τραγουδούν του έρωτα το τραύμα,

του πνεύματος με λυρισμό που κλαίει.

Το πέπλο μου ένα μυστήριο κρύβει

αιώνες άπειρους, κι η ανάσα υφαίνει

του Αφέντη – Εραστή τον βίο γεμίζει.

Το ρούχο το θνητό μου που παλιώνει

τον αργαλειό του χρόνου ξανανιώνει·

κι όταν πεθαίνω – το σύμπαν πεθαίνει.