Ψιθυρίζουν το κύκνειο άσμα του

την εποχή των Κομνηνών

και των Παλαιολόγων αργότερα.

Οι θρόνοι έγιναν απλές καρέκλες με λεπτό αστράγαλο ετοιμόρροπες.

Βυζάντιο !

Με μια αδύναμη υπόσταση σκύβει σαν καμπουριαστό δρεπάνι ακόνιστο.

Γεμάτη σαπρόφυτα ζαρωμένη ψυχή η Βασιλεύουσα.

Μια ιέρεια εξαντλημένη.  Γύπες από πάνω της.

Η άλωση της Πόλης από τους Φράγκους

οι μάχες που δεν δόθηκαν,

τους Βυζαντινούς ενώ ηχούσαν του θανάτου σάλπιγγες δεν συνέτισε.

Μα προτού σιγήσουν ξεκίνησε η απόδραση

-πλάι πικροδάφνη, σιωπηλή- λογίων και καλλιτεχνών

στη Δύση. Κόμιζαν φως και ξημέρωμα.

Έτσι θα ηχήσει το σιωπητήριο

με το στόμα του στερνού Παλαιολόγου, ηρωικό και πένθιμο.

Τα χρόνια περνάνε και οι αιώνες.

Τα ψάρια κανονικά τηγανίζονται μα ο σεβντάς μένει

«γκελ γκελ καϊκτσή».