Παλαιστίνιος

Παλαιστίνιος

Σώπασα και τίποτα δεν κατάφερα.

Μίλησα και τίποτα δεν κατάφερα.

Καταράστηκα, μετάνιωσα, τίποτα δεν κατάφερα.

…

Προσευχήθηκα ώσπου, σαν προφήτης, έγινα στίχος σε ιερό βιβλίο,

Καβγάδισα ώσπου στην κόλαση έφτασα,

Παρακάλεσα, ικέτευσα… και τίποτα.

Φρένιασα, ηρέμησα, θυμήθηκα κάτι που κάποτε μακρινό ήταν,

και λησμόνησα το κοντινό.

Φίλιωσα με το τέρας, πάλεψα με το τέρας,

Νέος πέθανα, κι αλλού πάλι επέζησα.

Και τις δυο φορές γέρασα απ’ όλα όσα αντίκρυσαν τα μάτια μου,

και πάλι τίποτα δεν κατάφερα.

Χύμηξα, αποτραβήχτηκα,

Πάλεψα με τον άνεμο που φυσούσε,

Αντιμετώπισα τα κύματα που αντάριαζαν και λυσσομανούσαν.

Στ’ άλογα ανάμεσα η καρδιά μου άλογο ήταν,

βαθιά τη νύχτα η καρδιά μου νύχτα ήταν,

και πάλι όμως τίποτα δεν κατάφερα.

Έφαγα, πείνασα, ξέρασα, και τίποτα δεν κατάφερα.

Τη σκιά μου αγκάλιασα, και την μάλωσα κι έπειτα τον εαυτό μου μάλωσα.

Χαιρέτισα μια γυναίκα χαμένη μες στους δρόμους.

Πάλεψα μ’ έναν άνδρα, με το χαμόγελό του κοντά εκεί πάλεψα,

και μ’ ένα πουλί που φευγαλέα κελάηδησε στον κήπο,

και πάλι τίποτα δεν κατάφερα.

Έκλεισα όλα τα παράθυρα του σπιτιού μου και έπειτα τα ξανάνοιξα.

Έγραψα λόγια για τον θάνατο του ελέους,

τον θάνατο της ματαιότητας,

της κόλασης τον θάνατο,

τον θάνατο όταν γίνεται μονόδρομος… τελικά,

τον θάνατο τρυφερός κι ανάλαφρος όταν είναι,

τον θάνατο όταν είναι βαρύς και σκοτεινός,

και τίποτα δεν βγήκε.

Έγραψα για τον ποταμό, έγραψα για τη θάλασσα, έγραψα για τ’ αύριο, έγραψα για τον ήλιο,

και τίποτα δεν βγήκε.

Έγραψα για την καταπίεση, έγραψα για την ακολασία – και για την αθωότητα έγραψα.

Χωρίς μπουκιά ψωμί κοιμήθηκα.

Χωρίς όνειρα κοιμήθηκα.

Κι όταν ξύπνησα τα χέρια μου δεν μου ΄λειπαν, ούτε τα πόδια, ούτε η αντανάκλασή μου στον καθρέφτη

ούτε εκείνο που ψυχή ονομάζω.

Πέθανα κι έζησα. Έβαλα φωτιά στον εαυτό μου. Έσβησα τον εαυτό μου με τις ίδιες μου τις στάχτες,

και τίποτα δεν κατάφερα.

Θεέ μου, όλα αυτά τα στοιχεία είμαι· είμαι φωτιά, γη, άνεμος, νερό.

Το πέμπτο απ’ αυτά ειν’ ένας πόνος που τα τυφλά τραγούδια δεν βλέπουν, το έκτο η τεράστια εκείνη μοναξιά, το έβδομο, έπειτα απ’ τη σφαγή μου, αίμα είναι.

Όσο καιγόμουν σαν πεταλούδα κατοίκησα τα γράμματα του ελεύθερου ονόματος μου:

Π Α Λ Α Ι Σ Τ Ι Ν Η

Όταν η στέγη μου στον ουρανό ξάφνου τινάχτηκε, μαζί της κι ένας τοίχος, ένα παράθυρο, μαζί και το στερνοπαίδι μου,

Στο Γ και στο Α και στο Ζ και στο Α συγκεντρώθηκα,

Κι έγινα ΓΑΖΑ.

Χίλια πολεμικά αεροσκάφη με κύκλωσαν, με χτύπησαν. Κατέρρευσα, κι όλο κατέρρεα,

κι ύστερα με μια κραυγή ορθώθηκα. Ξεφώνισα· και τίποτα δεν κατάφερα.

Τίποτα δεν κατάφερα. Τίποτα δεν κατάφερα.

Έχασα την πίστη μου και πίστεψα, έχασα την πίστη μου και πίστεψα ξανά,

Και έχασα την πίστη μου και πίστεψα και…

τίποτα δεν κατάφερα.

τίποτα δεν κατάφερα.

Και ο άθλιος ο κόσμος με ρωτά:

Κι όλα αυτά… για ποιον λόγο;

Ο IBRAHIM NASRALLAH είναι Παλαιστίνιος ποιητής, πεζογράφος, ζωγράφος και φωτογράφος Γεννήθηκε στο Αμμάν της Ιορδανίας το 1954 από γονείς πρόσφυγες από την Παλαιστίνη στα γεγονότα του 1948. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις για το έργο του.