Δύο κουρέλια
Δύο κουρέλια βρέθηκαν στον τόπο πεταμένα
από τα ρούχα των παιδιών
Καμένα, ματωμένα
Ένα κουρέλι έμεινε κι απ’ την ψυχή της μάνας
Φέρτε τα να τα θάψουμε στο μνήμα αγκαλιασμένα
Αυτό να χύνει δάκρυα
τ’ άλλα να τα στεγνώνουν
Ετούτο να μοιρολογάει
και τ’ άλλα να θυμώνουν
Ν’ ακούει ο κόσμος το θυμό
ν’ ακούει τα μοιρολόγια.
Να πάρει σχήμα η οργή να ξεχυθούν τα λόγια
που στην ψυχή κλειδώθηκαν απ’ τον μεγάλο πόνο
Το δίκιο τους να πάει να βρει
Αυτό τη σώζει μόνο
4/24
Στου ουρανού τις ράγες
Ακόμα ανήσυχα τα όνειρά τους στο σύμπαν ταξιδεύουν
Έχουν στους ώμους -για να ξεχωρίζουν-
πολύχρωμες φτερούγες
Δυο χρόνια τρέχουν στου ουρανού τις ράγες
Από ψηλά μας βλέπουν και απορούνε
πώς είναι
εδώ που εμείς ακόμα ζούμε
όλα ίδια
3/25
