(από τον τόμο «Στον Αστερισμό τής Εκάτης», βλ. https://www.openbook.gr/ston-asterismo-tis-ekatis/ )
Αυτό το έργο γράφτηκε με το αίμα τής ψυχής μου. Στο μακρινό Ελσίνκι βλέποντας θέατρο και γράφοντας σταγόνα τη σταγόνα, με αίμα…
Η Ύβρις εδώ είναι η καταστρατήγηση τού ιερού νόμου τής Φιλοξενίας. Η Νέμεσις (που την φοβούνται ακόμα και οι θεοί τού Ολύμπου) είναι ιδιαίτερα αυστηρή με τον φόνο τού φιλοξενούμενου.
Και στέλνει τις Ερινύες με κορυφαία την Εκάβη-Κασσάνδρα, να βακχεύσουν πάνω στο κατασπαραγμένο, τυφλωμένο απομεινάρι τού υβριστή Βασιλιά τής Θράκης, που στέρησε από την Τροία τον τελευταίο Εκδικητή της.
Ο στερνός αρσενικός απόγονος τού Πρίαμου/Κάδμου σκοτώθηκε και θάφτηκε στα κρυφά. Με δόλο. Για να τού κλέψουν την περιουσία.
Τουλάχιστον οι «Αχαιοί» στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη πράττουν το ανοσιούργημα τής δολοφονίας τού γιου τού Αχιλλέα φανερά, κάτω από το Φως τού Ήλιου. Κι αυτό ναι μεν δεν μειώνει το αποτρόπαιο τού ειδεχθούς εγκλήματός τους, τίποτα όμως ειδεχθέστερο από τον δόλο τού Οικοδεσπότη (ας θυμηθούμε τον σαιξπηρικό «Μάκβεθ»).
Ο χορός των Γυναικών στο έργο μου αυτό γίνεται χορός Μαινάδων από τις «Βάκχες» του Ευριπίδη. Κατασπαράσσουν τον Υβριστή χωρίς οίκτο, γιατί ΔΕΝ ΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ.
Δεν μιλάμε εδώ για αυτοδικία, αλλά για μια συμβολική τέλεση μιάς πράξης, που προκαλεί τον αριστοτελικόν «έλεον και φόβον» και παραδειγματίζει τον θεατή (αλλά και τον επαρκή αναγνώστη) διδάσκοντάς τον να αποφεύγει παρόμοια ατοπήματα.
Τα αυτοβιογραφικά στοιχεία είναι βαθιά εμβολισμένα στο κείμενο και το διαπερνούν. Το κατέχουν. Μην με ρωτήσετε «τι» και «πως». Το κείμενο τα λέει όλα. «Ποιητική αδεία»…
ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΤΑΧΘΗΣΑΝ ΝΑ (ΔΙΑ-)ΦΥΛΑΞΟΥΝ ΠΡΟΔΩΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ δήθεν ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΔΟΛΙΑ τον ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟ ΤΟΥΣ.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
(Το πρωτότυπο κείμενο συμπληρώνεται ως εξής:)
Όπως ο τυφλός Οιδίποδας μετατρέπεται σε Τειρεσία, έτσι και η απελπισμένη Εκάβη γίνεται Κασσάνδρα, δυσοίωνη Σκύλλα και Χάρυβδη, που μόνο κακό προμηνύει για όποιον κοιτάξει με τα τρομερά μάτια της.
Η θεοπαρμένη μάντισσα γίνεται το “alter ego” και κάπου εκεί μέσα βαθιά μιλάει με δύο φωνές (τουλάχιστον). Είναι στοιχειωμένη, κατειλημμένη από τον Απόλλωνα, αλλά και σύμμαχος με τον Ποσειδώνα. Είναι στοιχειό, στοιχείο τής Φύσης, ο διπλούς πέλεκυς τής Δίκης που πέφτει αμείλικτος στα κεφάλια τών ενόχων.
[…]
ΕΚΑΒΗ: Αχ, δόλια, Κασσάνδρα μου παραπεταμένη, σε ξένα σπίτια, φονιάδων σπίτια, θα υπηρετήσεις σαν δούλα.
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Δεν θα προλάβουν μάννα τις παλιές πληγές τους να γιατροπορέψουν. Καινούργια δεινά τούς περιμένουν, χειρότερα από τ’ άλλα.
ΕΚΑΒΗ: Τρανή αντάρα, τρανή φουσκονεριά αντιγυρίζει καταπάνω τους…
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: …καταπάνω τών υβριστών, τών ματαιοκαμάτων, τών μεθοκόπων…
ΕΚΑΒΗ: Μην υβρίζεις ίνα μην υβριστείς…
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Έτι περαιτέρω να ταπεινωθώ, μητέρα, ουκ έστιν.
ΕΚΑΒΗ: Δίκιο έχεις. Γυρίζεις τρελή πέρα-δώθε, με τις κορδέλες ορφανές, με τα κουρέλια αμολυτά τού νυφικού σου με τον θεό. Εκείνος ο γάμος δεν έμελλε ποτέ να γίνει…
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Αληθώς λέγεις. Μόνον εγώ δεν το έβλεπα. Η συσκοτισμένη.
ΕΚΑΒΗ: Τώρα είμαστε δύο. Ενιαίες κι αξεδιάλυτες. Εις σάρκαν μίαν. Λυσσασμένη Ερινύα εγώ, μεγαλοπιασμένη παρθένα ενός λαμπρού θεού που σε κατακαίει, εσύ, μάτια μου…
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Τα μάτια θα του βγάλουμε για να μην βλέπει το χρυσάφι του πλέον πώς λάμπει.
ΕΚΑΒΗ: Οιδίποδας και Τειρεσίας.
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Τειρεσίας και Οιδίποδας.
ΕΚΑΒΗ: «Ο Τειρεσίας γεροντική ηλικία τού Οιδίποδα»…
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Θα δω, θα το σκεφτώ.
ΕΚΑΒΗ: Θα πράξω!!!
[…]
ΕΚΑΒΗ: Τον νεκρό αδελφό σου πάλι ντύσου κι έλα εδώ με χώματα και γαίματα νοτισμένη…
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Γερασμένη εγώ τριγυρνώ σε σκονισμένα σοκάκια. Το αίμα σαπίζει στις πληγές, το χώμα το στόμα μου μπουκώνει.
ΕΚΑΒΗ: Θολώνει το όργωμα στο ποτάμι το βαθύ. Το πηγάδι στέρεψε…
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: …Αχός, αντίλαλος, απόηχος από τον Κάτω Κόσμο.
ΕΚΑΒΗ: Εκεί θα βρεθούμε κ εμείς σύντομα. Μην ανησυχείς.
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Δεν ανησυχώ. Τον ήλιο νοσταλγώ να ξαναβγεί μια μέρα συννεφιασμένη…
ΕΚΑΒΗ: …μέρα τής σποράς…
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: … στον θερισμό πάλι θα είμαστε εδώ.
ΕΚΑΒΗ: με άλλη μορφή, με άλλα ρούχα…
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Σαν χρυσόμυγα θέλω να πετώ πάνω από την κατάφορτη απιδιά.
ΕΚΑΒΗ: Λιώνουν οι λωτοί στων ενόχων το στόμα και καμιά συγχώρεση δεν τους αρκεί.
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Δεν υπάρχει συγχώρεση για τον Μάκβεθ.
ΕΚΑΒΗ: Η Λαίδη Μάκβεθ ηθικός αυτουργός. Εδώ κανείς…
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Δίκροκο τής πονηρίας αυγό σε τσόφλι ένα και μοναδικό.
ΕΚΑΒΗ: Μοναδικός και τής τιμωρίας του ο τρόπος.
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: Αμήν.
ΕΚΑΒΗ: Γέγονε!!! Γέγονε!!! Γέγονε!!!
