H εξαφάνιση της Χιονάτης
Υπήρχε η Χιονάτη, το γνωστό παραμύθι- ρομάντζο με το όμορφο κορίτσι και τους νάνους που ήταν εφτά, αλλά εδώ θα σας μιλήσω και για μια άλλη που εξαφανίσθηκε κατά την διάρκεια της γραφής των παραδοσιακών παραμυθιών με τα οποία ασχολήθηκα. Η πρώτη Χιονάτη είχε δέρμα άσπρο σαν το χιόνι, μάγουλα κόκκινα σαν το αίμα και μαλλιά μαύρα σαν τον κόρακα, ενώ η εξαφανισμένη δεν ξέρω καθόλου πως έμοιαζε αφού, μπουχτισμένη από τις τόσες αφηγήσεις, αποφάσισε να εξαφανισθεί. Την πρώτη την ζήλευε η ωραιοπαθής μητριά της που κοιταζόταν συνεχώς στον καθρέφτη ρωτώντας για την ωραιότερη του κόσμου. Εκείνη την εποχή, υποθέτω αναφερόταν σε κάποιον μικρό κόσμο- δεν υπήρχε ακόμη η έννοια της παγκοσμιοποίησης, ευτυχώς δηλαδή, γιατί διαφορετικά δεν ξέρω ποια θα ήταν η εξέλιξη του παραμυθιού. Για να μην σας κουράζω, η πρώτη Χιονάτη μετά από διάφορα, βρέθηκε στο δάσος και κατέληξε στο ακατάστατο σπίτι των νάνων, το οποίο και συγύρισε. Η γνωριμία της με τους νάνους υπήρξε καθοριστική για την συνέχεια του παραμυθιού. Τους αγάπησε και την αγάπησαν. Έτσι, όταν μετά το δάγκωμα του δηλητηριασμένου μήλου, η Χιονάτη έπεσε σε κώμα, οι νάνοι την έβαλαν σε ένα γυάλινο φέρετρο και έκλαιγαν. Τα παραμύθια όμως δεν είναι δράματα για κλάματα, περισσότερο φέρνουν προς δράματα για γέλια, εξ’ ού και μετά από ένα δυνατό ταρακούνημα, η Χιονάτη επανήλθε στην ζωή και παντρεύτηκε το βασιλόπουλο την αιτία του ταρακουνήματος ,- αν θυμάμαι καλά. Στο παλάτι όπου έζησε ευτυχισμένη, πήρε και τους νάνους σαν συμβούλους. Από τότε έμεινε η συνήθεια νάνοι σύμβουλοι να τρυπώνουν σε παρόμοιες θέσεις, όπου λύνουν και δένουν.
Εμείς πάλι,- αναπόφευκτος ο συνειρμός, τον διώξαμε τον βασιλιά μας και τους σταυλάρχες του, άσπλαχνα και άκαρδα. Αν τον αφήναμε να μας κάθεται στο σβέρκο, μάλλον θα ήταν χειρότερα τα πράγματα, αν και χειρότερα μπορούν να είναι και δίχως βασιλιά. Ίσως μάλιστα να περνούσαμε και καλύτερα μια και άλλη αίγλη έχει η μοναρχία. Αυτή η κοινωνία είναι όντως άτιμη.
Επειδή όμως κατά βάθος είμαστε πονόψυχοι, του χαρίσαμε αρκετά δις από το υστέρημά μας, ώστε να μην λιμοκτονεί και να πίνει και καμιά σαμπάνια στην υγειά μας. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που η πατρίδα μας ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά διαρκώς ψυχορραγεί.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ξέχασα την άλλη Χιονάτη που εξαφανίσθηκε. Αυτό συνέβη εντελώς τυχαία, μετά από άτυχο πάτημα κουμπιού στον υπολογιστή, με αποτέλεσμα να ξαναγράφω περι Χιονάτης, άλλα αντ’ άλλων. Συγχωρέσετε με και αν κουραστήκατε, παραλείψτε την παράγραφο περι μοναρχίας, αλλά καλού κακού, μην την σβήνετε, μπορεί να κολλήσει αλλού.
Οπότε, Χιονάτη κανονική και Χιονάτη εξαφανισμένη, παρότι η ιστορίες τους περιέχουν σκοτεινά σημεία, βρέθηκαν σε ισορροπία, ενώ, όλοι εμείς, προσπαθούμε να βρούμε την δική μας ισορροπία. Που θα πάει ; κάτι θα μας ταρακουνήσει και θα το φτύσουμε το μήλο που μας κάθισε στο λαιμό. Από νάνους δε, έτσι κι αλλιώς, έχουμε αμέτρητους.
