Μια φορά κι έναν καιρό, μια σκουφίτσα, όχι η κόκκινη, αλλά μια άλλη, μπλε, βγήκε να πάει στην γιαγιά της, αλλά δεν συνάντησε την κοκκινοσκουφίτσα, ούτε τον κακό λύκο. Θα αναρωτιέστε γιατί; Το σκέφθηκα πολύ το ζήτημα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι την κοκκινοσκουφίτσα δεν θα μπορούσε να την συναντήσει, αφού την κουβαλούσε εντός της! Ναι! Η μπλε σκουφίτσα δεν ήταν άλλη, ήταν η ίδια η κοκκινοσκουφίτσα, μεταμφιεσμένη, για τις ανάγκες της νέας παράστασης στο δάσος της ουτοπίας. Είναι μεγάλη και πολύ λυπημένη ιστορία. Με έναν υπέροχο μπλε φιόγκο και ένα γαλανόλευκο πουλί, που είχε το ταλέντο να προσαρμόζεται στις καταστάσεις που κάθε τόσο βασάνιζαν τα ζώα του δάσους, κατάφερε να γίνει πιστευτή από ότι απέμεινε στο δάσος, συμπεριλαμβανομένου του «κακού» λύκου. Το μόνο λάθος στην μεταμφίεση ήταν ότι φόρεσε άσπρο καλσόν, αντί απλά σοσόνια, πράγμα που γέννησε την υποψία σε μία νυφίτσα που την εκνεύρισε το καλσόν και άρχισε να ψάχνει τρόπους για να την εξαφανίσει, ήταν ωστόσο λίγη για να αναλάβει τόσο δύσκολο έργο, μια και τα υπόλοιπα ζώα, έδειχναν εντυπωσιασμένα από την αγνή και αθώα παρουσία της μπλε σκουφίτσας. Ότι συνέβη από κει και πέρα, καταγράφεται στην ιστορία, που συνεχίζεται, αδιαφορώντας παντελώς τόσο για τα χρώματα, όσο και για τα καλσόν και εστιάζοντας στην τάση των ζώων να πέφτουν σε σύγχυση, άμα τη εμφανίσει “νέων” φρέσκων προσώπων. Παρόλα αυτά, το δάσος εξακολουθούσε να υπάρχει, για όσο δεν θα το τύλιγε η φωτιά, και εμείς, μπαϊλντισμένοι, από άλλα κι άλλα, ζούσαμε το ίδιο καλά ή και χειρότερα!
Πέρασε καιρός από τότε. Εν τω μεταξύ, τα ερωτήματα γύρω από την κατάσταση, πολιτική και κοινωνική στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο, όλο και πλήθαιναν, ενώ οι απαντήσεις όλο και θόλωναν. Διαμορφώθηκαν νέες συνθήκες, που θα οδηγούσαν σε μεταμορφώσεις γύρω από την ύπαρξή μας, τέτοιες, που μοιάζουν να αλλάζουν τα χρώματα ακόμα και στα κλασσικά παραμύθια.
Στην χώρα μας κάθε τόσο παθαίνουμε συμφορές. Πυρκαγιές, πλημμύρες και πολύνεκρα δυστυχήματα. Τέτοιες συμφορές βέβαια δεν είναι δική μας πρωτοτυπία, μόνο που στον εξευτελισμό της αντιμετώπισής τους, σίγουρα έχουμε τα πρωτεία. Η ανύπαρκτη αντιπολίτευση φαντασιώνεται διάφορα, άλλοτε, κολλημένη στις εμμονές της και άλλοτε εργαλειοποιώντας ότι μπορεί να της αποδώσει οφέλη. Η διαρκής απουσία μηχανισμών ασφαλείας, η προχειρότητα και ο ωχαδερφισμός έχουν αποδείξει περίτρανα ότι κάθε τραγωδία είναι ανεξάρτητη από κυβερνήσεις. Μονίμως φταίνε όλοι, που σημαίνει κανείς, το γεγονός δε ότι ο κακός λύκος δεν είναι ποτέ μόνος του, ότι πρόκειται για αγέλη που αφανίζει τις στάνες και κανείς δεν τα βάζει μαζί της, δεν φαίνεται να απασχολεί τους αρμόδιους.
Από την άλλη, στους πολέμους, που καλά κρατούν στις γειτονιές μας, ψάχνουν όλοι εναγωνίως να βρούν τον καλό και τον κακό, ώστε να εξασφαλίσουν θέση στην σωστή πλευρά της ιστορίας, κολλώντας ετικέτες ο ένας στον άλλον, λες και αυτό ήταν η αιτία του πολέμου. Αναμενόμενο, αφού οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και οι έννοιες «αιτία» και «αφορμή» δεν ξεχωρίζουν.
Την ίδια ώρα, ο κακός λύκος, σε κατάσταση δυσπεψίας από τα κατσικάκια που κατάπιε αμάσητα, (αυτό είναι από άλλο παραμύθι, αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, άλλωστε όλα τα παραμύθια κατά βάθος είναι διαπλεκόμενα), παίρνει τον υπνάκο του, προσπαθώντας να χωνέψει. Η μπλε σκουφίτσα, το ίδιο χαριτωμένη σαν την κόκκινη, μαζεύει λουλουδάκια, ανυποψίαστη για το τι την περιμένει.
Στην Ευρώπη, πέρα από το πρόβλημα με τους μετανάστες που οξύνει τα κοινωνικά προβλήματα της κάθε χώρας ξεχωριστά, καθώς η αναγκαία συλλογική αντιμετώπισή του δεν λειτουργεί, φουντώνει περισσότερο από ποτέ η άνοδος της ακροδεξιάς. Ένας κίνδυνος που δεν φαίνεται να πονοκεφαλιάζει κανέναν, μια και κανείς δεν τον πολεμά. Όλες οι σκουφίτσες, κόκκινες και μπλε,- ίσως και άλλων χρωμάτων, στην πραγματικότητα χαριεντίζονται με τον λύκο που φόρεσε τον σκούφο της γιαγιάς και «νοιάζεται» για τα ανυπεράσπιστα κοριτσάκια.
Δεν τους συνάντησε η Μπλεσκουφίτσα, ούτε τον κακό λύκο ούτε την Κοκκινοσκουφίτσα, καθώς τα πράγματα έχουν αλλάξει εντελώς. Η σκληρή αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει πια Κοκκινοσκουφίτσα, το παραμύθι κουρελιάστηκε, το κόκκινο δεν είναι πια στη μόδα, ο κακός λύκος έχει πολύ σοβαρότερες ασχολίες από το να βολτάρει στο δάσος, ελπίζοντας να συναντήσει κοριτσάκια που πηγαίνουν στην γιαγιά τους. Ανυποψίαστα κοριτσάκια συναντάει παντού. Με νέα, εύπεπτα παραμύθια, εύκολα φουσκώνει τα λιγοστά μυαλά τους, άσε που οι περισσότερες γιαγιάδες έχουν μετακομίσει σε γηροκομεία. Πρόκειται για μια νέα κατάσταση, όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, κυρίως όταν η σωστή πλευρά της ιστορίας έχει όλα τα «δίκια» με το μέρος της. Η δε νυφίτσα, που αναφέρθηκε στην αρχή ,κυκλοφορεί ως γραφική περίπτωση που αναλύει με επιτυχία όλα τα δεδομένα, ανήμπορη ωστόσο να τα πολεμήσει με τα παλιά της φθαρμένα όπλα.
