1.

Όταν θεωρούμε αναγκαίο να διατυπώσουμε κάτι το οποίο κρίνουμε ως οπωσδήποτε χρήσιμο για την πρόοδο των ιδεών ή για την αντίληψη της αλήθειας, δεν πρέπει να διστάζουμε: Καλύτερα να εκτιθέμεθα στην αποδοκιμασία του άλλου παρά στην αυτοπεριφρόνηση.

2.

Ένας απόλυτος ισχυρισμός δοσμένος σε δύο γραμμές, δεν είναι πάντοτε θρασύς· είναι ένας τρόπος επιβολής του στοχασμού.

5.

Το νερό του ρυακιού φαίνεται να σταματάει, οκνά, για γίνει ο καθρέφτης που θα αντανακλάσει τις ωραιότητες της όχθης: Λάθος: το νερό, ποτέ το ίδιο, τρέχοντας, ανανεούμενο πάντοτε.

6.

Το νερό ξανά, η ταραχή της διαφάνειάς του, πότε παραμορφώνοντας τις αντανακλάσεις του συγχυσμένο, πότε κάποιος καθρέφτης φιλαλήθης, άραγε μπορεί να μας προσφέρει μίαν εικόνα της φευγάτης αλητείας του νου;

10.

Η ιδέα του Θεού είναι σαν ένας απεριόριστος καθρέφτης όπου η υλική και η ηθική εικόνα του ανθρώπου περνάει από το σχετικό στο απόλυτο.

12.

Στην παντοτινή απασχόληση για την κατανόηση της συγκρότησης αυτού του πράγματος που σκέφτεται, αισθάνεται και βούλεται ένδον· υπάρχει ένα κάτι του νηπίου που αντιστρέφει τον καθρέφτη για να δει μήπως και δεν υπάρχει ένας άλλος όμοιος κρυμμένος από πίσω του.

13.

Αν στις νέες δημιουργίες της ανθρώπινης διάνοιας –οσοδήποτε πρωτότυπες κι αν φαίνονται– θα μπορούσαμε καθαρά να διακρίνουμε όλα τα άμεσα ή απόμακρα στοιχεία από τα οποία προκύπτουν, όπως μπορούμε να το κάνουμε με τις νέες ποικιλίες των φυτών, η πρωτοτυπία τους θα περιοριζόταν στον μόχθο της σύνδεσης, και θα βλέπαμε πως η καινοτομία τους συνίσταται μονάχα στο ύφος, εκείνην την σφραγίδα της πατρότητας.

15.

Κάθε λογισμός είναι ένας βλαστός, εν δυνάμει άνθος και καρπός· ορισμένοι υπαινίσσονται, αμφισβητούν το άγνωστο, εξετάζουν την αλήθεια· ορισμένοι επιβεβαιώνουν.

27.

Υπάρχουν μνήμες όμοιες με τους παλιούς καθρέφτες που έχουν χάσει ένα μέρος του υδραργύρου τους. Εντός τους, οι αναμνήσεις γίνονται θαυμαστά διαυγείς, κι όμως είναι πλήρεις από παντελώς κούφια κενά.

28.

Ο άνθρωπος δεν είναι πλέον το κέντρο της δημιουργίας. Ωστόσο, υποκειμενικά δεν έχει ακόμη εγκαταλείψει την κεντρικότητα, βλέποντας πως το σύμπαν ακόμη υπάρχει μονάχα για εκείνον, καθόσον εκείνος είναι το μοναδικό ον το οποίο μεταμορφώνει την αίσθηση σε συνείδηση.

29.

Εντούτοις, ως προς το νευρικό σύστημα, θα μπορούσαμε να αναλογιστούμε ολόκληρο το σώμα μας ως έναν έξω κόσμο.

Ο Γάλλος ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος και εκδότης Remy de Gourmont γεννήθηκε το 1858 και πέθανε το 1915. Σεβαστός στον καιρό του, υπήρξε κεντρική μορφή του Συμβολισμού, επηρεάζοντας σημαντικούς συγγραφείς του εικοστού αιώνα.

Εδώ, δημοσιεύουμε το πρώτο μέρος μέρος μίας επιλογής από την συλλογή σύντομων στοχασμών «Σκόνη για τα σπουργίτια» (Poudre aux Moineaux / Dust for Sparrows), η οποία είδε για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας στην πληρότητά της χάρη στην μετάφρασή της στα αγγλικά από τον Ezra Pound (περιοδικό «The Dial», τόμοι 69 και 70, σε εννέα συνέχειες, από τον Σεπτέμβριο του 1920 ώς τον Μάιο του 1921). Όπως έγραφε εκεί ο Pound: «Οι ακόλουθες σελίδες δεν αποβλέπουν στο επίγραμμα· είναι ενδείξεις και μεταβάσεις της σκέψης, οι οποίες περιέχουν την διαύγεια που χαρακτήριζε τα καλύτερα έργα του Remy de Gourmont».