Γεωργία Παπαδάκη: Η αιτία
Περίλυπο ανάμεσα στα θαλερά τ’ αδέλφια του στέκει γκρίζο κλαδί ξερό. Κι ετούτη την αυγή, τούτη τη χρυσαυγούλα, μέσα σε μια βαθιά ρυτίδα του…
Περίλυπο ανάμεσα στα θαλερά τ’ αδέλφια του στέκει γκρίζο κλαδί ξερό. Κι ετούτη την αυγή, τούτη τη χρυσαυγούλα, μέσα σε μια βαθιά ρυτίδα του…
Χιόνι Το χιόνι, αυτό το λευκό εξαγνιστικό κάλυμμα της κάθε ασχήμιας, ασκεί πάνω μας γοητεία που μοιάζει με την «Παρ ‘ολίγον ευτυχία» του Ελύτη. Όνειρο ευτυχίας, συνδυασμένο πάντα με την…
Γλώσσα Το δημιούργημα αυτό της ανθρώπινης νόησης, που αποτελεί όχι απλώς ένα όργανο επικοινωνίας αλλά εργαλείο έκφρασης σκέψεων και συναισθημάτων, σφραγίζεται τραγικά από μια αδυναμία: Δεν μπορεί, δυστυχώς, η γλώσσα…
Ζωγράφος Το μόνο που αδυνατεί να κάνει ο ζωγράφος είναι να σεργιανίσει μέσα σ' ένα πίνακά του, να δει τους μαιάνδρους των ποταμών που ζωγράφισε, να τραγουδήσει το τραγούδι της…
Το σύμβολο «Santa», αυτό που πολλές φορές ενοχοποιούμε, εμείς οι «της εκκλησίας», ως αίτιο της υπερκατανάλωσης, φαίνεται να είναι σχεδόν ακαταμάχητο. Επιμένουμε μάλιστα να το αντιδιαστέλλουμε, πλείστοι θεολογούντες, με τον…
Ιόνιο πέλαγος Πάντοτε ήμουν παιδί του Αιγαίου, του μελτεμιού που σε τρελαίνει, του κατάξερου τοπίου και του γυμνού φωτός που σε λιώνει πάνω στην ξασπρισμένη πέτρα. Τώρα, πώς βρέθηκα…
Αγάπη «Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είν' η αγάπη», γράφει ο Ελύτης. Στα δεκαπέντε μου διάβασα κάτι που ως σήμερα θεωρώ πως τα λέει όλα: «Αγάπη είναι η…
Άρχισε κιόλας να σφυρίζει στα παραθύρια μου να πετάει πέτρες να με τρομάξει να μη χορεύω να μην τραγουδώ. Μα εγώ που σκέφτομαι τους γαλαξίες συνεχίζω να χοροπηδώ να…
Στ’ ακρογιάλια π’ αγάπησα έχω κρύψει μια θλίψη. Σε κοχύλια ανάμεσα Βοτσαλάκια και φύκια. Κομματιάστηκε ο πόνος μου σε πολύτιμα θρύψαλα, απαλά νανουρίστηκε σε νερένια αγκαλιά. Αγκαλιά μου,…
Χαμηλότατο, έρπεις σχεδόν καταγής, ενοχλητικό έως και βλαβερό ζιζάνιο, φυτρώνεις παντού, ραδίκι μου σεμνό και ανεπιτήδευτο. Το πατάς και ενοχή καμία. Βλέπεις, φυτρώνεις από μόνο σου, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια…
Κι αυτό το κάτι γρατζουνά τον ύπνο μου Τώρα που ξαφνικά όλα τα εννοώ Και τ’ αντέχω. (Αμέσως τότε, ξημερώνει. Γίνονται σωροί στάχτης τα βουνά. Ένας αναίτιος άνεμος σηκώνεται.)…
1. Τα ’βαλε κάποιος όλα σ’ ένα ποίημα κι έμεινε ο κόσμος άδειος να χάσκει να τον καταπιεί Μετά άδειασε το ποίημα αλλά είχε καταστρέψει τον κόσμο. Και μετά Πέθανε…