Μνήμη Θωμά Μπεχλιβάνη (1954-2025)

Θα σου μιλήσω με στιχάκια και παραβολές

γιατί η γενιά μας όσο τίποτε αγάπησε τους μύθους.

Θα κλέψω απ’ το επιτύμβιο εικόνες όπως:

«και  οι άκλαυτες γλαύκες γύρω απ’ το μνήμα σου πιάσαν τον θρήνο».

Και θα προσθέσω —στο πρωτότυπο— έναν ακόμα έπαινο:

Περσεφόνης δὲ δῶμα ποθεινὸς ἐὼν τοῖσι φίλοις κατέβης

(γιατί έφυγες ενώ και ζωντανό οι φίλες και οι φίλοι σου σε νοσταλγούσαν).

Κι αν έχουνε ξεφτίσει όλα τα σύμβολα,

κι αν μας κοιτούν με θλίψη τ’ αγαθά δαιμονικά,

ίσως μας σώσει από τη λήθη και τον θάνατο

το τρυφερό υποκοριστικό της Σωτηρίτσας,

φαράγγι με κελαρυστό νερό

στη μαγική αρχαιοπρεπή θεσσαλική Μελίβοια·

τ’ αηδόνια που λαλούν την ορισμένη ώρα

και κάποτε τρελαίνονται

και καταργούν ηρωικά το συρματόπλεγμα του Άδη.

Θωμά,

Το λεξικό του Liddell Scott το γράφει καθαρά:

Μουσῶν ἀηδόνες  οι ποιητές

και κελαηδούνε μυστικά εκεί που τρέχουνε νερά,

Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,

κι ολόκληρ’ η Παράδεισο διπλή Παράδεισό ’ναι.

Τασούλα Καραγεωργίου