Νεκτάριος Μπέσης: Δυο φεγγάρια
Ένα φύλλο πέφτει το φθινόπωρο, πόσο μικρός είναι αυτός ο κόσμος, ένα ψάρι σε όλη τη θάλασσα, ένα πουλί στον ουρανό, δυο φεγγάρια, το ένα φορτωμένο με δάχτυλα, το άλλο…
Ένα φύλλο πέφτει το φθινόπωρο, πόσο μικρός είναι αυτός ο κόσμος, ένα ψάρι σε όλη τη θάλασσα, ένα πουλί στον ουρανό, δυο φεγγάρια, το ένα φορτωμένο με δάχτυλα, το άλλο…
Την εποχή της κρίσης (η οποία δεν έμεινε στην ιστορία ως «Εποχή της Κρίσης», διότι η «Ημέρα της Κρίσης», που είχε προλάβει να προηγηθεί, τουλάχιστον ως αναγγελία κατά τις Γραφές,…
Έβλεπε από το παράθυρο έξω το δρόμο της αγοράς, την ερημιά του φθινοπωρινού απογεύματος και ένιωθε σκοτεινά συναισθήματα. Σύννεφα αραιά έκρυβαν τον ήλιο που έγερνε. Και μια μελαγχολία σκέπαζε…
Στα όρια του κόσμου των αισθήσεών μας υπάρχει ένα πέπλο, και πίσω του αχνοφέγγει ένας άλλος κόσμος τον οποίο δεν μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε ή να συνειδητοποιήσουμε. O William James…
Τα παράθυρα των εφοριών Απ’ το παράθυρο του διευθυντή Μιας εφορίας των Αθηνών διακρίνεται Ένας λόφος κατάφυτος. Μιας εφορίας στην Θεσσαλονίκη Βλέπουν όλα τα παράθυρα την θάλασσα. Κανείς…
Περί έρωτος Χρωματιστοί κύβοι, νεοκλασικά σπίτια χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σκαρφαλωμένα μέχρι την κορυφή του λόφου, λάμπουν στον ήλιο. Οι εραστές ξυπνούν τυλιγμένοι στο ροδακινί φως της…
Αυτή τη δεύτερη φορά μικρή ας είναι η κιβωτός. Στους δύσκολους καιρούς τα τιμαλφή παίζουν κρυφτό με τα σεντούκια. Και οι γνωστές κρυψώνες σβήνουν αλγοριθμικά παράλληλα με εκρήξεις. Οι κρύπτες…
(για τον Γιώργο Μαρκόπουλο) Ήταν μεσημεράκι, του 2018, όταν βγήκα από το ημιυπόγειο τυπογραφείο του φίλου μου του Θόδωρου και πήρα να ανηφορίζω τη Διδότου. Στη γωνία με τη…
Εκεί σε μια παλιά αυλή στα Εξάρχεια έφτιαξε το προφίλ μου δημόσιο ένας street artist. Μικρό σαμιαμίδι σκαρφαλώνω στον τοίχο παρέα με παγώνια που πετάνε, γαρίδες που μιλάνε, ψάρια που…
Ραχήλ Λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας, στην οδό Μιαούλη, έχασκε μισογκρεμισμένο ένα διώροφο. Από το μέγεθός του, την αρχιτεκτονική και τις λεπτομέρειες στον σωζόμενο εξωτερικό διάκοσμο καταλάβαινε κανείς…
VISSI D'ARTE Στον Giacomo Puccini Η δαντέλα που υμνεί τη ραστώνη κοσμεί τις νότες μουσικές ανύπαρκτων χελιδονιών. Και τι θα πει να ζεις για την τέχνη; …
Είναι σκοτάδι. Πάντα ήταν σκοτάδι όμως αυτό έχει κάτι διαφορετικό. Είναι πυκνό και μυρίζει έντονα. Έχει γεύση και βγάζει ήχους απόκοσμους. Μπαίνει στα μάτια, στη μύτη, στο στόμα και στην…